Even iets moois nr. 306 - dagje twitchen

Vorige week dachten we maar eens een dagje te gaan twitchen, oftewel soorten jagen. Een aantal groepjes Pestvogel was in het land en in de Amsterdamse Waterleidingduinen bivakkeerde al een paar weken de Waterspreeuw. Omdat beide vrij honkvast leken moest het mogelijk zijn ze allebei voor de lens te krijgen.

 

De Waterspreeuw. Onvermoeibaar springt hij het water in om daar allerlei kreeftachtige wriemelbeestjes op te duiken. Meestal eet hij die op aan de kant.

In december liet ik al zijn neef zien, de zwartbuik. Dit is een roodbuik. Met een beetje zon zou dat te zien moeten zijn. Het zijn geen aparte soorten, maar deze komt voor in Engeland en Midden-Europa inclusief België; de zwartbuik in het noorden van Europa en Frankrijk. Er zullen dus gebieden zijn waar ze mengen.

Af en toe werd een blaadje opgepikt. Zomaar om te spelen?

 Hier zien we hoe hij net weer boven komt met zo'n kreeftje. Grappig ook dat ze niet schuw zijn. Onze eigen inheemse spreeuw zou zich echt niet een half uur laten bekijken.

Er zijn fotografen die beslist niet dit soort plaatjes willen maken. De Waterspreeuw zit op een weinig natuurlijke plek, de roosters en filters die deel uitmaken van het hele systeem van waterzuivering ter plekke. Ik vind dat juist wel aardig. Het vertelt hoe natuur en cultuur elkaar raken, en dat er plaatsen zijn waar beide in harmonie met elkaar leven en zelfs van elkaar profiteren.

De Pestvogel. Bohemian Waxwing is zijn Engelse naam en die klinkt een stuk vriendelijker. Pestvogels worden ook wel invasievogels genoemd. Zijn de bessen in het koude noorden en oosten op, dan verkassen ze onder andere naar de Lage Landen. Erg massaal zijn ze momenteel (nog?) niet aanwezig; een stuk of drie groepjes, verspreid over het land.

Het is een wonderschone vogel. Zijn grijs-roze kleur, de kuif, de zwarte keelvlek en het boevenmasker maken hem zeer fotogeniek. Tel daarbij nog de gele, witte en rode vlekjes op vleugel en staart en ziedaar: een kleurrijke wintergast!

Vooral van deze vogel is het van belang zijn gedrag te kennen. Want ze blijven bij één struik tot die helemaal leeg is. Zijn ze er niet, dan is het wachten geblazen, maximaal 3 kwartier. Dan komen ze eerst hoog in de bomen zitten om te zien of er gevaar is. Duurt een klein kwartiertje. Vervolgens stort de hele groep zich op de bessen in díe struik. Het maakt ze niet uit hoeveel man er inmiddels rond die struik is verzameld, of hoeveel camera's er ratelen. Met een minuutje of twee, drie hebben ze hun bakkes vol en verhuizen ze weer naar hoog in de boom. Ineens zijn ze dan weg en wordt het weer 3 kwartier wachten. Een leuk en spannend spel.