Even iets moois nr. 557 - Krakeenden, veel Krakeenden...

Afgelopen donderdagmiddag mocht ik een paar uurtjes in de hut van het Noordhollands Landschap aan de Balgzandpolder bij Den Helder. Die staat niet bekend om zijn spectaculaire soorten, wel om zijn unieke mogelijkheden om vooral eendensoorten waanzinnig mooi vast te leggen. De natuurbeleving is wat mij betreft dan ook een 10+! Even kijken wat ik er van wist te maken.

Zoals de titel al suggereert lieten vooral de Krakeenden zich zien. Badderend, spetterend, snaterend en kibbelend, het was er allemaal. Hier een poetsende man.

Na het poetsen even de benen strekken; ik doe dat zelf ook graag maar dan in omgekeerde volgorde.

Ik moest wel helemaal uit de kijkopening hangen, maar toen had ik toch deze foeragerende Kleine Zilverreiger. Ik zie ze steeds vaker, ook in de polder die normaliter het domein is van de grote zilver.

En dit is dan weer de heel gewone Wilde Eend, vrouw.

Apart gezicht wel: een Smient in eclips-kleed. Dat betekent dat hij nog aan het ruien is naar het pak van een volwassen vent.

Een poetsende Krakeend man. Doordat hij zich half heeft opgericht zie je mooi al die schulpjes op zijn borst.

Dit bedoel ik met waanzinnig mooie foto's. Zeker wanneer de zon weg is kun je met een behoorlijke overbelichting de omgeving volledig laten verdwijnen. Ik hou daar erg van.

En altijd even droogwapperen die vleugels, het mocht eens gaan schimmelen...

Ook een schoonheid: mevrouw Wintertaling. Onze kleinste eendensoort, maar met die groene spiegel een meer dan aantrekkelijke verschijning.

Je ziet de Krakeend tegenwoordig overal. Kennelijk gedijen ze goed. Vrij oplettend en schuw ook.

Bezijden de hut, op zo'n 50 meter afstand, staat ook nog een kijkscherm. Daar tref ik deze Watersnip, een vogel waar ik toch een lichte fascinatie voor heb.

Even iets moois nr. 556 - Een schrale oogst

Het lukte allemaal niet zo, de afgelopen vrijdagen. Ik maakte meer kilometers dan foto's en dat is precies omgekeerd aan wat ik graag doe. Maar goed, met de herfst in het verschiet wordt het allemaal beter natuurlijk...

In het Oostvaardersplassengebied zie ik in het langsrijden een stuk of zes kleine reigertjes. Ik parkeer de auto even verderop en loop terug. Jahoor: Koereigers! Ze doen wel hun naam eer aan door deze zitplaats te kiezen.

Ik roep aan de koe of ze even op wil kijken (alles voor de foto, nietwaar) maar ze graast nurks door. Jammer.

U heeft ze vast al gezien: de Tapuiten trekken door! Ze rommelen graag wat op de grond en zijn ook nog eens vrij schuw, dus ik ben erg blij dat deze even op een paaltje wilde poseren.

Putter of distelvink, en we zien hier waarom ze zo heten. Een groep van een stuk of 20 probeert bij de zaadjes van de distel te komen. Vrolijke, sociale vogeltjes, niet zo makkelijk te benaderen.

Haha, geweldige foto natuurlijk. Voor de vogelaar onmiskenbaar: de Visarend. Ik besteedde de afgelopen week aardig wat uurtjes aan wachten op een plek waar hij zou kunnen komen vissen. Ik had fantasieën van een vogel voor de lens met een grote baars in zijn klauwen, maar helaas. Het bleef bij een verre passant. Maar: beter dan niks...

Een mooi landschap past ook altijd in deze rubriek, hoewel dit meer een rivierschap is. Maar met het pensioen in zicht wil ik met dit plaatje laten zien dat ik er een hobby bij heb: dronepiloot. Erg leuk om te doen en vanaf 50 meter hoogte ziet zelfs je eigen wijk er heel anders, zelfs onbekend uit. Maar goed, dit is natuurlijk het stuw- en sluizencomplex Hagestein.

Even iets moois nr. 555 - Hoge Veluwe (opnieuw)

Voor de tweede keer ging ik naar De Hoge Veluwe. Nu hoopte ik wat te kunnen zien van de bronst van de edelherten. Dit uiteraard zonder mijn ogen te sluiten voor wat er verder aan moois langskomt.

Je ziet hem bijna niet op een stengel struikheide, met al die spikkels en zijn schutkleur, maar dit is een Kommavlinder. Staat te boek als zeldzaam.

Een Roodborst van dit jaar. Ziet er wat rommelig uit, als zowat elke puber.

De Bruinrode Heidelibel. Maakt deel uit van een grotere familie heidelibellen, waarvan ik de laatste tijd vooral de vuurrode zag.

De Kleine Vuurvlinder. Zeer algemeen en ook zeer klein. Mooi dat tegenlicht dat nu de bovenvleugel laat oplichten.

Een Kruisspin. Omdat de zon op zijn rug schijnt, zie je mooi het hele patroon van vlakjes, lijntjes en kleurtjes.

Ik hoor in de verte een buizerd mauwen. Als ik de verrekijker erop richt zie ik ineens een twee keer zo grote vogel tussen vijf buizerds: een Zeearend! Ik kan mijn ogen bijna niet geloven, want wat doet nou een Zeearend op de Hoge Veluwe? Misschien weet hij het zelf ook niet maar tot mijn vreugde zweeft hij recht over me heen. Kenmerkend voor een adulte vogel zijn de witte staartveren. Bijzondere waarneming.

Maar goed, ik kwam voor het Edelhert. Het is eigenlijk iets te vroeg in het seizoen. De bronsttijd is nog niet aangebroken en ik hoor dan ook nergens burlen. Hier een hinde met een kalf.

Twee kalfjes zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen. Kalveren willen nog wel eens ten prooi vallen aan de wolf.

Langs de Wildbaanweg strooit de boswachter dagelijks appeltjes om de herten te lokken. Maar ook de Zwijnen houden van appels.

We wachten nog een poosje of de grote geweien willen verschijnen, maar dat zit er vandaag niet in. Het loopt al tegen sluitingstijd en bovendien begint het te gieten. Volgend jaar beter...

Even iets moois nr. 554 - Hoge Veluwe

De vogelvrije vrijdag bracht me naar de Hoge Veluwe. Dacht ik, maar toen ik onderweg was schoot me te binnen dat het gebied rond Radio Kootwijk toch ook heel aantrekkelijk is. Vooral qua heide, en daar ging het me vandaag een beetje om.

Nou, kijk dan: mooi bloeiende heide! En als ik de ticket voor de slagboom van het parkeerterrein even buiten beschouwing laat, ook nog eens geheel grateloos. Ik was er eerder dan wie dan ook en genoot van de stilte en de ruimte.

Niet alleen de heide bloeit, maar ook de liefde. Als ik in het voorbij lopen het bruidspaar feliciteer wordt dat niet opgemerkt. Want het gesprek gaat over vanuit welke hoek de drone zijn filmpje moet schieten en van hoe hoog de overzichtsfoto moet worden genomen. Da's waar ook, het is 2024 en wat is nou een bruiloft zonder drone?

Als ik rond het middaguur toch De Hoge Veluwe betreed blijkt het daar ook mooi. Erg mooi en niet druk.

Vanuit een plasje stijgt de jengelende roep van een jonge fuut op. Zo laat nog? Ik speur de kanten af en dan ontwaar ik deze jonge Dodaars. Ziet er allemaal wat rommelig uit en een ouder zie ik niet. Apart.

Over een drassig stukje natuur loopt een plankier en ik weet van vorige avonturen: daar woont de Levendbarende Hagedis! Ik loop op mijn tenen het plankier af en verdraaid: zit er eentje te zonnen! Leuke dieren en een sport om ze in de lens te krijgen. Want je moet jezelf plus je camera zien te verplaatsen zonder te bewegen! Doe het maar eens...

Per ongeluk jaag ik een mooi volwassen exemplaar onder de planken, maar ik weet waar zijn huis woont! Dus op mijn knieën wacht ik tot hij weer zijn kop boven het plankier uitsteekt om te kijken of zijn kust weer veilig is. De camera klikt...

Van zo dichtbij lijkt het een voorwereldlijk schepsel, van iets uit de tijd van de dino's of zo.

De Levendbarende Hagedis is een wijd verspreide soort en hij kent een behoorlijke variatie in kleur. Van lichtbruin tot groenblauw. Ze zijn koudbloedig, dus hebben zonnewarmte nodig om zich snel te kunnen bewegen. Maar dan zijn ze ook echt snel! Maak je geen bruuske bewegingen, dan zijn ze met een beetje geluk heel dicht te benaderen. Dat is nodig, want ze zijn klein. Volwassen exemplaren kunnen tot 18 cm worden, maar dat is dan inclusief de staart die soms wel de dubbele lengte van het lijf heeft.

Als ik even niet oplet is vlak naast me ineens een Moerassprinkhaan geland! Ook weer mooi.

Even verderop kruist een Voorjaarsmestkever mijn pad. Hij komt van rechts, dus ik wacht even. Modieus, dat paarse randje.