Voor de tweede keer ging ik naar De Hoge Veluwe. Nu hoopte ik wat te kunnen zien van de bronst van de edelherten. Dit uiteraard zonder mijn ogen te sluiten voor wat er verder aan moois langskomt.
Je ziet hem bijna niet op een stengel struikheide, met al die spikkels en zijn schutkleur, maar dit is een Kommavlinder. Staat te boek als zeldzaam.
Een Roodborst van dit jaar. Ziet er wat rommelig uit, als zowat elke puber.
De Bruinrode Heidelibel. Maakt deel uit van een grotere familie heidelibellen, waarvan ik de laatste tijd vooral de vuurrode zag.
De Kleine Vuurvlinder. Zeer algemeen en ook zeer klein. Mooi dat tegenlicht dat nu de bovenvleugel laat oplichten.
Een Kruisspin. Omdat de zon op zijn rug schijnt, zie je mooi het hele patroon van vlakjes, lijntjes en kleurtjes.
Ik hoor in de verte een buizerd mauwen. Als ik de verrekijker erop richt zie ik ineens een twee keer zo grote vogel tussen vijf buizerds: een Zeearend! Ik kan mijn ogen bijna niet geloven, want wat doet nou een Zeearend op de Hoge Veluwe? Misschien weet hij het zelf ook niet maar tot mijn vreugde zweeft hij recht over me heen. Kenmerkend voor een adulte vogel zijn de witte staartveren. Bijzondere waarneming.
Maar goed, ik kwam voor het Edelhert. Het is eigenlijk iets te vroeg in het seizoen. De bronsttijd is nog niet aangebroken en ik hoor dan ook nergens burlen. Hier een hinde met een kalf.
Twee kalfjes zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen. Kalveren willen nog wel eens ten prooi vallen aan de wolf.
Langs de Wildbaanweg strooit de boswachter dagelijks appeltjes om de herten te lokken. Maar ook de Zwijnen houden van appels.
We wachten nog een poosje of de grote geweien willen verschijnen, maar dat zit er vandaag niet in. Het loopt al tegen sluitingstijd en bovendien begint het te gieten. Volgend jaar beter...
