Even iets moois nr. 487 - Heide en bos

Beetje allegaartje aan foto's uit diverse windstreken en zelfs van meerdere vogelvrije vrijdagen. Maar wel mooi, dacht ik.

Nog even, en de bronst van de Edelherten begint. Nu grazen ze nog gebroederlijk naast elkaar, maar al zonder de ander zelfs maar een blik te gunnen.

Een Icarusblauwtje, mooi op een heidetakje.

U hoort mij wel eens mopperen op hard licht. en ik laat hier een voorbeeld zien. We zien hier een paartje Lantaarntjes in een intieme pose. Het licht komt vrij laag vanachter mijn rug dus de beestjes worden fel belicht. De achtergrond wordt wat donkerder.

Hier hetzelfde koppeltje dat even opvloog en op een ander takje weer neerstreek. Het moet allemaal wel afgemaakt worden natuurlijk. Nu komt de zon van voren en ik zie de schaduwkant van de beestjes. De kleuren zijn veel meer gedempt, de achtergrond is lichter en het takje bestaat vooral uit contouren. En deze tegenlichtfoto heeft dus mijn voorkeur (maar over smaak valt urenlang te twisten...)

De heide staat in bloei momenteel en hoewel ik een dorre vlakte verwachtte viel dat behoorlijk mee.

Wat wel tegenviel: ik zat vroeg aan het ontbijt en toen scheen er een perfect zonnetje, maar toen ik op de Westerheide arriveerde hing er een licht neveltje. Het gaf een beetje een mystiek sfeertje.

Ik vind het altijd wel leuk om te zoeken naar een klassieke compositie met een vlakverdeling die zo uit het boekje (van vroeger) komt. De regel van derden, de gulden snede, de invoerende lijn, het is allemaal aan mij wel besteed. En dan komt er zo'n plaatje uit.

Ik moest het even nazoeken in het vogelboek: is het nou een gras- of een boompieper? Ze zijn nagenoeg identiek. Het blijkt de laatste: de Boompieper, en gezien de biotoop klopt dat ook wel. Mooi, die bokeh-cirkels in de achtergrond.

Nog een lastige: is het nou een glans- of een matkop? Ze zijn zelfs voor kenners bijna niet van elkaar te onderscheiden. Nou ja, ook weer niet heel ingewikkeld, want gezien de biotoop (bos) en vooral het roepje waarmee hij al van verre zijn komst aankondigde had ik geen enkele twijfel: Glanskop.

Bij libellen moet ik altijd te rade bij de boeken en zo kwam ik erachter dat ik de Bruinrode Heidelibel op de foto gezet heb.

Zo ook bij deze: bij een libel van dit formaat denk ik altijd direct aan de keizerlibel, maar het dikke boek liet geen ruimte voor twijfel: de Blauwe Glazenmaker. Omdat hij op zijn jachtvlucht telkens een paar seconden stil hangt is het relatief makkelijk hem vliegend te fotograferen. Relatief, want de camera moet hem wel kunnen detecteren en de autofocus moet hem snel kunnen oppakken. Zo kostte deze foto me toch drie kwartier. Wat een schoonheid hè...