Even iets moois nr. 259 - park Hoge Veluwe

Een halve dag Hoge Veluwe, voornamelijk voor de bronst van de edelherten. Maar nu we er toch zijn toch ook maar even het museum (en zijn beeldentuin) in. De museumjaarkaart moet er toch ook een keer uitkomen, nietwaar? Eens temeer bleek dat moderne kunst uiterst fotogeniek kan zijn.

Nee, dit is geen achtergebleven zitje na een lunch van het personeel. Nee, dit is Kunst met een grote K. Door de hele beeldentuin stond dit soort duo's, soms in andere kleuren.

Ja, juist. Een Noordpool doolhof lijkt het. Je komt er in door een deur in een soort paddenstoel.

Sta ik ineens oog in oog met een fotografe die het ook allemaal wel boeiend vindt...

Zoiets; het ritme van terugkerende patronen, terwijl het door de werking van zon en schaduw beslist niet eentonig is. Nu ik de foto's terugzie denk ik: ik had er nog wat uurtjes moeten blijven...

Af en toe is het een beetje zoeken naar hoe je een foto van een kunstwerk wat bijzonders kunt meegeven.

Maar goed, de Edelhertenbronst. Soms was de zon even weg en werden de kleuren wat koeler...

... maar meestal scheen-ie onbelemmerd. Door de lage stand kreeg alles een warme, bijna oranje gloed. Dit is trouwens een solitair hert. Af en toe burlde hij plichtmatig, maar een kudde had hij niet. Is hij te jong? Begon hij te vroeg, zodat zijn krachten op waren toen de echt grote jongens het strijdtoneel betraden? Het lijkt een beetje op dat laatste, want hij oogt behoorlijk mager.

En hier was de zon zelfs al onder. Door de ISO fors op te schroeven kon ik blijven fotograferen, al verlies je wel wat detail en scherpte. Dit is trouwens een van de Grote Jongens. Hij kaapte de ene na de andere hinde weg bij de concurrent. In de paar uur dat wij stonden te kijken verdubbelde hij zijn harem.