Even iets moois nr. 600 - de Zuidpier

Zoals u weet kom ik 's winters graag op de Zuidpier in IJmuiden, de monding van het Noordzeekanaal. Altijd wat te zien, al gaat het dan hoofdzakelijk om de vogels die ik er al eerder zag en de volgende keer weer tegenkom. Maar altijd is er de mogelijkheid van een verrassing, of de kans een oude bekende op een andere manier vast te leggen. Ik bedoel eigenlijk: ik kom er graag...

Het is de dag na de storm en er is nogal wat aangespoeld op het strand. Er liggen miljoenen meshelften maar ook deze Grote Tepelhoorn.

Zo ook deze Zeeappel. Het lijkt wel een sieradendoosje of zo. Mooi hè...

Natuurlijk zijn de Drieteenstrandlopers er. In grote groepen foerageren ze langs de waterlijn en hollen ze met de golven mee. Of ze knappen even een uiltje.

Tussen de poetsende Drieteentjes staat deze grote jongen. Je denkt aan een grutto en dat is het niet helemaal. Het is een Rosse Grutto, de arctische tegenhanger van onze grutto. Is hier in de zomer niet te vinden en dus een overwinteraar of doortrekker. 

Compacter en zwaarder gebouwd dan de onze, met een licht opwippende snavel, maar met de kop in de veren zie je dat allemaal niet. U moet me maar geloven. En slapen met de ogen open, want ja er mocht eens een slechtvalk, havik of zeearend opduiken...

Het fotograferen 'op ooghoogte' is inspannend en tamelijk vies. Komt nog bij dat je eigenlijk niet moet bewegen, dus voorzichtig op één knie besluip ik de vogels. Gelukkig ben ik nog jong. Foto door Gerard Roest.

Dit is iemand met dezelfde hobby en dezelfde aanpak.

Twee Kuifaalscholvers. Ze zijn zeldzaam en dat ik er dan ineens drie aantref is best bijzonder.

We zien hier de laatste momenten van een zandspiering of misschien een botervisje...

Beetje saaie foto, maar het is wel een Parelduiker! Had ik niet vaak voor de lens maar 's winters houden ze zich langs onze kusten op; meestal wat verder op zee.

Ook grappig: een Kanoet lijkt op deze foto best veel op een drieteenstrandloper, maar is pakweg drie keer zo groot. En waar een drieteen altijd in een groep is te vinden, daar is de Kanoet meestal alleen. Hoewel, op de Wadden zijn er soms grote groepen te vinden van wel duizenden exemplaren.

In de schaduw ziet zo'n Kanoet er nogal grijzig uit.

Een groep Drieteenstrandlopers vliegt een paar rondjes en er sluiten steeds meer kleine groepjes aan. Een fotogeniek gezicht, vooral wanneer ze zwenken en hun bovenkant laten zien.

Het kan natuurlijk zijn dat ze mij even komen begroeten. We zien elkaar tenslotte elk jaar wel een keer.

Jammer dat ie wat ver weg blijft. Een Dwergmeeuw zie ik niet eens zo vaak. Mooie tekening op de vleugels.

Een vaste figurant in deze rubrieken: de Steenloper. Hij doet hier zijn naam helemaal eer aan.

Een Zeekoet wuift even terug.

Altijd een leukerdje: de Bontbekplevier. Blijft graag wat op afstand.

Kraaien en Kauwen vinden op het strand altijd wel wat van hun gading.

Een Zeester die ook de storm niet heeft overleefd.

Valt nauwelijks op, de Oeverpieper. Ook een vaste wintergast, met meestal iets van 10 tot 15 exemplaren. Denk ik, want ze laten zich moeilijk zien.

En eer ik weer thuis was rees de supermaan al boven de einder. Het was een mooie, volle dag.