Even iets moois nr. 575 - Appelvink!

Al een paar jaar wil ik graag de Appelvink voor m'n lensje krijgen. Het was vrijdag niet voor het eerst dat ik een fotohut huurde, eentje met een gerede kans op Appelvink (die zich de vorige keer helaas niet liet zien.) Deze keer had ik het geluk aan mijn zijde.

De Appelvink dus. Zit in mijn top 3 van mooiste vogels van ons land. Met kleuren waar Rembrandt niet op zou zijn gekomen en een snavel van gepolijst staal.

Maar goed, we zaten al uren in die hut en zagen tot na lunchtijd alleen maar de tuinvogels die ik thuis ook zie.

De hut staat op camping Marbacka in Ermelo en kost ongeveer niks. De ruimte rond de hut is beperkt en de zon komt van achteren. Dat levert bijzondere plaatjes op.

Ik huur geen hut voor een roodborst, merel of koolmees, dus ik zat met gespitste oren of ik de appelvink kon horen.

Net op het moment dat ik mijn verlies denk te nemen gebeurt het. Zonder zijn kenmerkende piks gehoord te hebben was Zijne Hoogheid daar ineens: de Appelvink in eigen persoon!

De Appelvink is een grote vink met bijzondere proporties. Vooral opvallend is de grote snavel, waarmee hij zomaar 50 kg bijtkracht kan genereren.

Met zoveel bijtkracht is hij in staat kersenpitten te kraken. Wanneer je zijn roep kent (ik denk altijd aan een roodborst, maar als het hoog uit een boom komt weet ik: Appelvink!) is hij op veel plekken te horen, maar zien is een ander verhaal. Hij houdt zich vooral in boomkronen op en wanneer de bomen in blad staan krijg je hem niet makkelijk in het vizier.

Daarbij is hij ook waakzaam en uitgesproken schuw. Ik voel me een bevoorrecht mens deze foto's gemaakt te hebben.

Mooi, die bomenlanen van de 's-Gravelandse buitenplaatsen. Ik zou bijna vergeten dat ik zonder succes op zoek was naar de bosuil. Oftewel: hoe je met 200mm tele toch een aardige landschapsfoto kunt maken.