Even iets moois nr. 312 - Van IJsvogel, Barmsijs en... Sperwer!

Vorige week een dag in een hut gezeten in de Alblasserwaard. Doel was een mooie foto van de ijsvogel én eentje van een sperwer die een badje neemt. Dat laatste lukte niet.

De IJsvogel laat niet lang op zich wachten. En ze (ondersnavel niet helemaal zwart, dus een vrouwtje) pakt de zaken kordaat aan: één duik en een flink visje is de klos. Zo flink dat de vogel er een hele tijd over doet om 'm naar binnen te werken.

Ja, zelfs diep in de Alblasserwaard krijgen we nog de Grote Bonte Specht voor de lens. Dit is een mannetje (rood achterhoofd.)

Het zonnetje schijnt; even lekker de rug warmen. Mooi wel, op zo'n kronkeltak.

Toen was daar ineens de Gaai die alle pinda's wegkaapte.

Als het zonlicht vanuit een bepaalde hoek op het verenkleed van de IJsvogel valt, dan verschuift de kleur van blauw naar iets van zeegroen. Ik vind dat zelf niet zo mooi en fotografeer ze dan ook liefst in weinig licht.

Altijd mooi: Groenling in de schaduw, achtergrond in de zon.

Graatjes en andere onverteerde resten worden door de IJsvogel als een braakballetje uitgespuugd.

Jahaaaa, de Sperwer was er ook. De hele ochtend zat hij in een struik, terzijde van de hut. Hij gedroeg zich zo relaxt dat de mezen en vinken, toch zijn prooi, in diezelfde struik rond buitelden. Maar nu staat hij op het punt op jacht te gaan en er is geen zangvogeltje meer te zien of te horen.

 "Zou er nog meer in dat water zitten?"

Zo gewoon en toch zo prachtig: de Merelman poseert.

 Later in de middag komt het licht van achteren. De IJsvogelman gaat er eens goed voor zitten en inderdaad kleurt hij zo op z'n mooist.

Op zaterdag gaan we op audiëntie bij een groep Barmsijzen. Barmsijzen zijn, hoewel ik ze zelden zie, gebruikelijke wintergasten, maar deze groep is bijzonder.

Om te beginnen zitten ze al weken, met z'n 25-en, op dezelfde plek. Niet heel gek, want een gedienstige geest strooit dagelijks wat vogelzaad en dat is kennelijk toch prettiger foerageren dan in de uitgebloeide teunisbloemen op zoek te moeten naar zaadjes.

Maar wat het echt bijzonder maakt is dat er tussen die kleine en grote barmsijzen één Witstuitbarmsijs zit. Dat is een aparte soort die in Nederlands slechts zeer zelden wordt gezien. Hij is goed te herkennen doordat hij een stuk lichter is.

De zeer natuurlijke omgeving op deze foto's is schijn. De achtergrond bestaat uit een vervallen fabrieksgebouw en die elzentak heeft een slimme vogelfotograaf aan de prikkeldraadomheining vast gemaakt. We zien hier een Grote en de Witstuit op het prikkeldraad. In z'n onnatuurlijkheid toch ook weer mooi.

We genieten een dikke anderhalf uur van deze prachtvogeltjes en keren dan voldaan huiswaarts. Gauw de foto's uitzoeken!