Even iets moois nr. 250, Groene Jonker

Zo, na een aantal weken vakantie eindelijk weer eens een blogje over de wekelijkse routine, namelijk de vogelvrije vrijdag! Beetje in de buurt gebleven maar en zodoende wat eenvoudige foto's.

Parende soldaatjes op een distel. Die foto kan wel een keer beter, lijkt me.

Eveneens op een distel: een soort bij denk ik. Nederland heeft iets van 240 soorten bijen geloof ik. Ik ken er niet een van.

Dan gaat dit me makkelijker af: een geconcentreerd foeragerende Lepelaar.

Hier hoopte ik een beetje op: oudervogels die af en aan zouden vliegen met eten voor de jongen. Elke keer als ik in het struweel jongen hoorde piepen bleef ik doodstil staan tot de ouders langs zouden komen. Hier een Snor.

Dat moet je niet te lang doen, want de ouders willen persé niet laten zien waar hun nest verborgen is. Als ik te lang vertoef lopen de frustraties hoog op; dóór maar weer.

Plots staat er een Fazantenvrouw op het pad. In tegenstelling tot wat ik gewend ben duikt ze niet gelijk het hoge gras in, maar blijft me strak en wantrouwend aankijken. Dan heeft ze ongetwijfeld iets te verbergen...

En jawel, dat klopt ook. Acht kuikens scharrelen over het pad, wachtend tot ma het sein 'veilig' geeft.

Oei, da's een mooie libel! Ik herinner me niet er ooit zo eentje te hebben gezien, dus als een van de lezertjes weet om welke soort het hier gaat? Ik maak alvast een foto met de telelens, en duik dan in de tas voor het macro-objectief. Nog voor ik die erop heb is de libel gevlogen.

Hier in het dorp heeft het ooievaarsnest twee jongen opgeleverd. Ze zijn al groot. Als ik aankom zitten ze als twee bejaarden plat op het nest. Ik besluit er drie kwartier voor uit te trekken. En jahoor, na een goed half uur landt een van de ouders op het nest. De jongen verdringen elkaar om pa te bewegen zijn maaginhoud uit te braken. Dat doet hij en u weet nu waarom ooievaarsnesten zo smerig zijn en zo stinken.