Rood- en grof wild...

Op de heide tussen Hilversum en Bussum is, met wat geluk, het een en ander te aanschouwen van de reeënbronst. Vooral in de randen van de dag is de kans behoorlijk.

Een Reebok kijkt verliefd naar een Reegeit; hij verliest haar zelfs geen moment uit het oog en blijft op gepaste afstand achter haar aan lopen.

Ze kijkt even keurend naar die vent met die camera, zonder zich daar nou erg veel zorgen over te maken.

En hij heeft weinig oog voor zijn omgeving. Alleen dat prachtige geitje interesseert hem en zodoende komt hij erg dichtbij.

Nog even een laatste blik voordat ze in het struweel verdwijnen...

Het Aardhuis in Apeldoorn kent een behoorlijke populatie edelherten, maar ook een ingerasterde groep wilde zwijnen. Een of twee keer per jaar ga ik altijd even kijken, in de hoop op een fraai portret van de Grote Geweien.... Maar jonge zwijntjes zijn ook heel leuk.

Een Zwijn, heerlijk wroetend in de grond.

En kinderen zijn overal en altijd hetzelfde: spelen en ravotten met broertjes, zusjes en leeftijdgenoten.

Een spitser, een Edelhert met zijn eerste gewei, deze in een fraaie harpvorm. Bijzonder gezicht.

Moeilijk te duiden, dit gedrag. Het lijkt op vechten, maar ze raken elkaar niet aan. Toch een beetje stoeien of oefenen voor later?

Maar goed, ook Damherten blijken aanwezig. Hier een wel heel donker hert, met een pracht van een gewei.

En als dan de rust is weergekeerd, komt Reintje even kijken of er voor hem nog wat te bikken valt. Hij benut elke plooi in het landschap en steekt af en toe zijn kop boven de begroeiing uit om te kijken of de kust nog steeds veilig is. Daar vindt dan toch mijn telelensje hem...