Even iets moois nr. 570 - Weer even opstarten

De voorbije vogelvrije vrijdagen leenden zich niet of nauwelijks om er met de camera op uit te trekken. Bovendien kreeg ik plots problemen met de software op mijn computer, dus mijn tijd ging op aan randverschijnselen en het wennen aan nieuwe handelingen en mogelijkheden. Komt nog bij dat ik weliswaar zeer content ben met de omschakeling van Canon naar Olympus, maar dat ik nog niet het vertrouwen heb dat elke druk op de knop die opname oplevert die ik voor ogen had. Eigenlijk zeg ik dat mijn tijd op ging aan futiliteiten en luxeproblemen; kon iedereen dat maar zeggen...

Kijk nou, hoog bezoek! Een Grote Zilverreiger - hij foerageert hier vaak langs het slootje - staat op het dak van het schuurtje en probeert het overzicht te behouden. Na een poetsbeurt vertrekt hij weer; we zien hem hier in de starthouding.

We lopen een rondje Lage Vuursche en de camera verleidt me tot wat experimentele instellingen (daarover hieronder meer.) Toen had ik ineens deze foto.

De camera heeft een instelling 'dramatische tonen' en die gebruik ik nogal eens om saaie kleuren in saaie landschappen sterk te overdrijven. Je krijgt dan dit soort foto's en hoewel ik deze instelling best vaak gebruik moet ik nog bedenken of ik dit nou echt mooi vind.

Om te zien wat het verschil is maakte ik hier eerst een gewone foto van een bomengroepje op de Stulpheide. Best een beetje saai.

Vervolgens draai ik aan de knoppen, selecteer het filter 'dramatische tonen' en dan ziet hetzelfde bomengroepje er ineens heel anders uit. Hmmm, dramatisch is het allemaal inderdaad wel, zeker ook met die zwarte rand erom heen.

Hier nog zoiets, maar nu met ICM (intentional camera movement) ofwel expres de camera een zwieper geven bij het maken van de foto. Het lijkt wel een afgebrand bos...

En zo experimenteren we er lustig op los. Saaie wandelingen bestaan nu in ieder geval niet meer...

Even iets moois nr. 569 - Rondje voor de jaarlijst 2025

De eerste vrijdag van het nieuwe jaar meende ik een rondje Oostvaardersplassen te moeten maken om een bodempje te leggen onder de jaarlijst 2025. In 2024 zag (of hoorde) ik 181 vogelsoorten en een vliegende start in dit jaar moet er voor zorgen dat ik er weer minstens zoveel zie. Dat klinkt heel fanatiek, maar dat is het niet; een beetje vogelaar komt makkelijk boven de 220. Ik jaag niet doorlopend op soorten (twitchen) maar combineer dat met waar ik toch al ben. Mijn streven voor deze vrijdag was 60 soorten waarvan minstens 2 bijzonderheden. Het werden er 50 met een wel Heel Grote Bijzonderheid...

Juist; ik zie inderdaad ook nix. Hoewel: die donkere vlek in het midden met die vage dwarse streepjes, dat is een Bokje. Vertrouwt volledig op zijn schutkleur en zijn vaardigheid in het verstoppen. Wilt u weten hoe hij eruit ziet, kijk dan even terug op de Evenietsmoois nr. 492.

Een van de fraaiere wintergasten: het Nonnetje. Hier twee mannetjes.

Hier dan de Heel Grote Bijzonderheid: rond Natuurpark Lelystad houdt zich al enige tijd een Dwergaalscholver op. Het is de bovenste van de twee en hij trekt nogal wat publiek. Schuw; een nabije foto kwam ik nog niet tegen. Best een leuke vermelding op de jaarlijst 2025.

Niet moeders mooiste lijkt me. De Rode Amerikaanse Rivierkreeft is een plaag. Ik kom er eentje tegen en wanneer ik de camera vlak voor zijn neus hou richt hij zich op en dreigt hij met zijn vervaarlijke scharen. Als een auto nadert over het pad hou ik de chauffeur tegen en stel hem voor de keus over de kreeft heen te rijden of toch niet. Net als ik heeft hij een klein hart: de kreeft wordt verplaatst naar de berm en kan daardoor zijn schadelijke werk voortzetten. Hmmmmm...

Net voor het volledig donker is kom ik thuis. Vanuit het dakraam zie ik het plaatje van een verlichte kerktoren, een sikkel van de maan en de planeet Venus daarboven. Het leuke vind ik dat de reflectie van het zonlicht op de aarde de schaduwkant van de maan verlicht. Wat de maan is voor de aarde, dat is de aarde voor de maan. Grappig om dat een keer zo duidelijk te kunnen zien.