Even iets moois nr. 602 - Uilen!

Ik was bij De Valk Roofvogels in Lunteren. Daar worden zo'n 20 soorten roofvogels gehouden voor demonstraties, evenementen en dergelijke. En soms mag je als fotograaf een ochtendje meekijken. Daar maakte ik gebruik van en kwam - tot mijn ontzetting - thuis met 2.500 foto's! Het uitzoeken kost nog wel even wat tijd, maar een eerste selectie maakte ik van de gevlogen uilen.

Natuurlijk, een Kerkuil. Prachtig getekende uil die je in het wild niet zomaar te zien krijgt. Het zijn echte nachtvogels die met de jacht beginnen in de zware schemering.

Zijn voedsel bestaat vooral uit spits- en woelmuizen.

Naar schatting zijn er in Nederland zo'n 2.500 broedparen. Best een algemene vogel dus. Dat broeden doen ze bij voorkeur op een donkere plek in een schuur of toren.

Kunst bij het fotograferen van niet-wilde vogels is zoveel mogelijk de ringen buiten beeld te houden. Dat kun je ook wegklonen met Photoshop, maar sinds mijn nieuwe computer beschik ik daar niet meer over. Dus fijn dat deze rat de geringde poot even wil bedekken. Dat het lijkt of de uil de rat leert lopen is waarschijnlijk schijn.

Een Sperweruil. Prachtige, kleine uil, die in ons land niet voorkomt. Dat is te zeggen: eens in de zoveel jaren verdaagt er eentje vanuit noordelijker streken in onze contreien en dat leidt tot heftige beroering onder vogelaars.

Wie herinnert zich niet de chaotische taferelen van een jaar of 10 terug, toen een Sperweruil wekenlang te bewonderen was op een industrieterrein in Zwolle?

Deze zul je niet aantreffen in de lage landen. De Laplanduil vinden we alleen in arctische delen van ons continent en Amerika. Voor mij de allermooiste.

Het 'gezicht' van de Laplanduil raakt me altijd weer. Het zit er niet in dat ik ooit een wild exemplaar zal zien, dus ik ben hier blij mee.

Dit is de Oeraluil. Niet zo groot als de laplanduil, maar wel een slagje groter dan onze bosuil.

Ook een bewoner van noordelijker streken in Europa en Azië. Zijn donkere ogen geven hem een soort van vriendelijk gezicht.

Even iets moois nr. 601 - van alles wat

Beetje wisseling van de seizoenen qua foto's. De laatste paddenstoelen gespot en ondertussen verschoof de focus naar de vogels.

Hoogtepunt was het zien van een Ralreiger. Zeer zeldzaam in ons land en rond 1900 hier uitgestorven. Veel kleiner dan onze inheemse reiger en een beetje bruin / beige gekleurd.

De vogel houdt zich al weken op in Flevoland en mag zich daar verheugen in een doorlopende belangstelling. Vliegt hij op, dan zijn de vleugels wit.

In een flets zonnetje tref ik nog deze puntgave Dennenvlamhoed. Zeer algemeen maar daarom niet minder fraai.

En wat te denken van deze? Het is de Oranje Oesterzwam. In 2021 was dit de 'paddenstoel van het jaar' en het is inderdaad een schoonheid.

Het is loeikoud als ik deze twee Zeearenden - op grote afstand - op het ijs zie zitten. Ik had de indruk dat ze een meerkoet hadden verschalkt, maar het is te ver om het goed te zien.

Flutfoto natuurlijk, veel te ver, maar het is wel een Klapekster! Die zijn hier alleen maar in de winter.

Dit is beter: een Roodborsttapuit. Het zijn gewone broedvogels en steeds meer besluiten er niet naar het zuiden te vliegen en de gok te nemen hier te overwinteren. Voor hen te hopen dat er geen strenge winter komt.

Ook heel gewoon: een Kuifeend. Altijd leuk met dat gele oog en die grijze snavel.

Een Fuut in de winterjas. Weinig licht, geen contrast, onscherp en toch vind ik 'm wel leuk.

In de struiken hoor ik Goudhaantjes en ik probeer er eentje in beeld te krijgen. Dat lukt uiteindelijk en precies als ik afdruk vliegt hij op. Grappig gezicht.

Even iets moois nr. 600 - de Zuidpier

Zoals u weet kom ik 's winters graag op de Zuidpier in IJmuiden, de monding van het Noordzeekanaal. Altijd wat te zien, al gaat het dan hoofdzakelijk om de vogels die ik er al eerder zag en de volgende keer weer tegenkom. Maar altijd is er de mogelijkheid van een verrassing, of de kans een oude bekende op een andere manier vast te leggen. Ik bedoel eigenlijk: ik kom er graag...

Het is de dag na de storm en er is nogal wat aangespoeld op het strand. Er liggen miljoenen meshelften maar ook deze Grote Tepelhoorn.

Zo ook deze Zeeappel. Het lijkt wel een sieradendoosje of zo. Mooi hè...

Natuurlijk zijn de Drieteenstrandlopers er. In grote groepen foerageren ze langs de waterlijn en hollen ze met de golven mee. Of ze knappen even een uiltje.

Tussen de poetsende Drieteentjes staat deze grote jongen. Je denkt aan een grutto en dat is het niet helemaal. Het is een Rosse Grutto, de arctische tegenhanger van onze grutto. Is hier in de zomer niet te vinden en dus een overwinteraar of doortrekker. 

Compacter en zwaarder gebouwd dan de onze, met een licht opwippende snavel, maar met de kop in de veren zie je dat allemaal niet. U moet me maar geloven. En slapen met de ogen open, want ja er mocht eens een slechtvalk, havik of zeearend opduiken...

Het fotograferen 'op ooghoogte' is inspannend en tamelijk vies. Komt nog bij dat je eigenlijk niet moet bewegen, dus voorzichtig op één knie besluip ik de vogels. Gelukkig ben ik nog jong. Foto door Gerard Roest.

Dit is iemand met dezelfde hobby en dezelfde aanpak.

Twee Kuifaalscholvers. Ze zijn zeldzaam en dat ik er dan ineens drie aantref is best bijzonder.

We zien hier de laatste momenten van een zandspiering of misschien een botervisje...

Beetje saaie foto, maar het is wel een Parelduiker! Had ik niet vaak voor de lens maar 's winters houden ze zich langs onze kusten op; meestal wat verder op zee.

Ook grappig: een Kanoet lijkt op deze foto best veel op een drieteenstrandloper, maar is pakweg drie keer zo groot. En waar een drieteen altijd in een groep is te vinden, daar is de Kanoet meestal alleen. Hoewel, op de Wadden zijn er soms grote groepen te vinden van wel duizenden exemplaren.

In de schaduw ziet zo'n Kanoet er nogal grijzig uit.

Een groep Drieteenstrandlopers vliegt een paar rondjes en er sluiten steeds meer kleine groepjes aan. Een fotogeniek gezicht, vooral wanneer ze zwenken en hun bovenkant laten zien.

Het kan natuurlijk zijn dat ze mij even komen begroeten. We zien elkaar tenslotte elk jaar wel een keer.

Jammer dat ie wat ver weg blijft. Een Dwergmeeuw zie ik niet eens zo vaak. Mooie tekening op de vleugels.

Een vaste figurant in deze rubrieken: de Steenloper. Hij doet hier zijn naam helemaal eer aan.

Een Zeekoet wuift even terug.

Altijd een leukerdje: de Bontbekplevier. Blijft graag wat op afstand.

Kraaien en Kauwen vinden op het strand altijd wel wat van hun gading.

Een Zeester die ook de storm niet heeft overleefd.

Valt nauwelijks op, de Oeverpieper. Ook een vaste wintergast, met meestal iets van 10 tot 15 exemplaren. Denk ik, want ze laten zich moeilijk zien.

En eer ik weer thuis was rees de supermaan al boven de einder. Het was een mooie, volle dag.

Even iets moois nr. 599 - Brouwersdam en meer

Meestal meerdere keren per jaar bezoek ik de Brouwersdam. In dit geval in combinatie met het natuurpareltje Oranjezon, maar daar zag ik niet zoveel.

Om te beginnen een Ransuil. De Ransuilen zoeken elkaar op in de herfst en roesten dan gezamenlijk in één boom. Zo ook hier, in het centrum van Baarn. Het drukke parkeerterrein lijkt ze niet te hinderen, evenmin als de fotografen die gedurende de dag een kijkje komen nemen. Ik haalde zelfs de krant met mijn aanwezigheid, maar omdat dat onder werktijd was wil ik daar niet per sé de aandacht op vestigen.

Ondertussen trekken kramsvogels en Koperwieken vrij massaal ons land binnen.

Ken je hun geluid dan hoor je ze overvliegen of foerageren. Bessen van de meidoorn zijn op dit moment favoriet.

Maar goed, de Brouwersdam. Altijd wat te beleven, al was het er nu best rustig. Hier een foeragerende Wulp bij de spuisluis.

De dam is ook altijd de favoriete eetplek van kraaien en Kauwen. Graag doen ze zich tegoed aan het afval van de mobiele frietkraam. Volgens het Voedingscentrum leiden ze een ongezond bestaan, maar ze laten zich niet makkelijk terechtwijzen.

Hier bespreken ze samen de stand van de kabinetsformatie, maar de desinteresse is van hun houding af te lezen.

Wat verder weg op zee zien we een Zeekoet, een echte zeevogel.

Het spuien bezorgt de Grijze Zeehond een feestmaal.

Een groep Rotganzen waagt zich op de dam nu het wat rustiger wordt. Ze moeten drinken en zoeken dan zoet water in een plasje dat is ontstaan na de regenval van gisteren.

Zoals alle ganzen zijn ze alert en betrekkelijk schuw. Om ze te fotograferen stap ik aan de andere kant uit de auto en richt mijn lens onder de auto door op de vogels. Zo raken ze niet verstoord.