Even iets moois nr. 565 - IJsvogel!

Ik maakte een rondje Oostvaardersplassen, zoals meestal een of twee keer per jaar. Ik struin dan even alle hutten langs en kijk wat zich voordoet. Soms best een end lopen; voor hut Schollevaar ben je toch 25 minuten onderweg vanaf de parkeerplaats, in een straf marstempo. Met ook nog het risico dat je niets te zien krijgt. Maar goed, ik heb over die dag niets te klagen.

Ter introductie: het hoofdonderwerp van deze blog.

Ik loop de kleine kilometer naar de Lepelaarhut en als ik daar binnenkom hoor ik op enige afstand een IJsvogel roepen. Fluks de camera uit de tas en die heb ik net in mijn handen als het beestje naar de hut vliegt en pal naast de hut in het riet landt.

En of dat niet mooi genoeg is neemt hij even later plaats op een van de takken naast de hut, daar speciaal geplaatst voor hem.

Het is best druk rond de hut. Deze Grote Zilverreiger foerageert zeer actief en succesvol. Hier gooit hij een gevangen visje op zodat die met de kop naar binnen wijst. Dan is het één keer slikken en op naar de volgende.

In het riet laten zich meerdere Waterrallen horen. En uiteindelijk zien we er eentje langs de rand van de begroeiing scharrelen. Schuw zijn ze niet, maar ze leven gewoon in het dichte riet en daar kijk je niet makkelijk in.

Inmiddels is de IJsvogel verhuisd naar de andere kant van de hut en speurt naar een visje.

Beetje bizar wel. Ik kijk door het kijkgat naar de vogel op ongeveer 3 meter en de vogel kijkt gewoon terug naar mij. Hij is het duidelijk gewend geobserveerd te worden.

Voor een kort filmpje: https://youtu.be/enb74dnF8gY

Even iets moois nr. 564 - Zuidpier IJmuiden

Minstens eenmaal per jaar bezoek ik de Zuidpier, deze keer gewapend met drone, tweedehands camera en derdehands telelens. Ik verwacht niets bijzonders en sta zodoende open voor alles wat zich aandient. Dat blijkt een goede starthouding.

Kijk, da's nou toch echt een verrassing: een IJsvogel op de pier. Nooit eerder gezien daar en ik verkeerde in de veronderstelling dat de vogel alleen op schoon, zoet, stromend water in het binnenland vist. Maar kennelijk gaat een zoute haring er evenzogoed in...

Ook geen dagelijkse gast: een Zilverplevier. In zomerkleed angstig mooi, de winterjas is wat gewoner.

Vrij ver buitengaats houdt zich een groepje Eiders op. Die donkere zijn in eclipskleed, waarschijnlijk jongen van dit jaar die hun definitieve verenpak nog moeten krijgen.

Eveneens wat verder zoekt een Gewone Zeehond kalm zijn weg.

Een Zwarte Zee-eend zwemt dicht onder de pier. Waarschijnlijk een eerstejaar of een vrouwelijk exemplaar; verschil lastig te zien.

Gaat me hier niet zozeer om die Zilvermeeuw, maar meer om het plaatje als totaal. Met een fors schip dat zojuist de sluizen is gepasseerd en nu de monding van het Noordzeekanaal verlaat.

Hier sta ik toch even verbaasd naar te kijken. Niet zozeer om de vogel (een Oeverpieper, 's winters vaste bewoner van de pier) maar omdat hij zomaar doodstil zit, zich tussen de stenen drukt en angstig naar boven kijkt. Boezem ik zoveel schrik in? Werktuigelijk kijk ik ook omhoog en dan zie ik het ook: niet groter dan een stipje hangt er een roofvogel boven de pier. Zo hoog dat ik zelfs met de kijker niet kan onderscheiden of het een havik of een slechtvalk is. Maar de pieper had hem ontdekt en houdt zich dood. Bijzonder moment.

U kent hem wel als vaste gast in mijn blogs: de introverte Paarse Strandloper. Zonder drukte scharrelt hij zijn kostje bij elkaar, meestal in de buurt van 2 of 3 soortgenoten. En die druppel aan zijn neus hebben we gemeen: het is zuur koud op de pier...

Zonder drukte? Nee, dat past niet bij de Drieteenstrandloper. Eten, poetsen en slapen en zelfs dat laatste doen ze nog zachtjes heen en weer bewegend, met één oog open.

Altijd te vinden waar de golven aanspoelen en behendig wegspringend wanneer die te hoog blijkt.

Ik vermoed een eerste winter Zilvermeeuw, maar het gaat me om het zicht over de monding van het Noordzeekanaal naar het vuurtorentje op de Noordpier.

In de zomer een weidevogel, 's winters graag aan de kust: de Scholekster.

Wie krab wil eten moet over zwaar gereedschap beschikken. Nou, dat heeft deze Zilvermeeuw.

Extra

Ik weet niet zeker of ik het zelf fout deed, maar de drone vliegt zich zo ongeveer te pletter tegen het vuurtorentje. Hopelijk geen fatale schade. De beelden, maar niet van de crash: https://youtu.be/_zHINPHAHc4

Even iets moois nr. 563 - De laatste paddenstoelen

Inmiddels loopt het paddenstoelenseizoen een beetje ten einde. Ik heb er gigantisch veel plezier aan beleefd, meer nog dan andere jaren; soorten gezien die ik nooit eerder zag en op plekken geweest die ik nog niet kende. Dus nu (denk ik) een laatste blogje over mijn herfstvrienden.

Een Scharlaken Wasplaat, weet ObsIdentify, die hem als 'vrij algemeen' kwalificeert. Ik ken hem niet; het is sowieso mijn eerste wasplaat en hij staat niet in mijn groot paddenstoelenboek. Beetje raadselachtig, al met al.

Een paddenstoel die samenleeft met grassen: nogmaals de Scharlaken Wasplaat. Het lijkt me een andere vorm dan die op de foto hierboven.

Het Gewoon Vuurzwammetje, ook onderdeel van de familie wasplaten.

En ook dit is het Gewoon Vuurzwammetje, maar dan een dagje ouder dan op de foto hierboven.

Nog een bundeltje verse Gewone Vuurzwammetjes. Leeft in weilanden; steel heeft ongeveer dezelfde kleur als de hoed.

Nog een groepje van de Scharlaken Wasplaat, de hoed wat meer gespreid en verkleurd dan op de eerste foto.

Dit lijkt de Ivoorzwam, uit de familie van de slijmkoppen. Begint als een mooi hoedje, maar krult naderhand op waardoor zijn lamellen goed zichtbaar worden.

Voor de liefhebbers heb ik deze foto's ook nog verwerkt in een video: https://youtu.be/c5imZk_Xllk

De moeite waard!

Even iets moois nr. 562 - Paddenstoelen

Eerder dacht ik een lichte fascinatie te hebben voor paddenstoelen, maar ik geloof dat het meer een forse obsessie is. Zoals uit deze blog blijkt doet het me ook beslist wat.

Door omstandigheden loop ik in een druilerig Ugchelse bos en tref daar deze Vliegenzwam. Altijd mooi.

En iets verderop nog een mooi, vers exemplaar.

Naar deze keek ik al een paar keer uit: de Sombere Honingzwam. Wat een prachtige naam toch; misschien adopteer ik die wel als koosnaam voor mezelf. Stam, de Sombere Honingzwam...

Leuk, zo'n gezelschap hoedjes. Het gaat hier om de Fraaisteelmycena, een algemene soort.

Zo hé, da's een schoonheid. Een prachtige, verse Paarse Schijnridderzwam. En die hoed is dus echt paars! Goed eetbaar; er worden bloeddrukverlagende eigenschappen aan toegeschreven.

Nevelzwam. Ik zie ze dit jaar veel meer dan vroeger.

Mooi zeg, zo'n bruinfluwelen hoed op een dikke steel. Ik dacht hier te maken te hebben met eekhoorntjesbrood, maar het is een Kastanjeboleet. Evenzogoed een stoere stoel.

Geweizwammetjes. Kleine uitsteeksels op een een stronk. Het hele jaar door wel te vinden.

Leuk gezicht, een vader met een kind in een van de lanen van het Spanderswoud.

Tja, en dit vind ik dan zo ongelooflijk dat ik er een dag later nog een keer ga kijken. Het lijken allemaal bevroren watervalletjes. Het raakt me zo dat ik er een paar dagen door van slag ben, in positieve zin. Zoiets kunnen zien geeft mijn leven ineens een intense voldoening. Gek misschien, maar het effect van de zeldzame Kammetjesstekelzwam. Zit als een grote klont aan een dode boomstam geplakt.

Nog eentje van de Paarse Schijnridderzwam. Deze met opstaande rand, waardoor je de lamellen goed kunt zien.

In een filmpje combineer ik deze foto's met drone-beelden: https://youtu.be/EJDCZPeJBPk