Meestal elk jaar doe ik een rondje Noord-Brabant. Nou ja, rondje, ik kijk even in natuurgebied De Brand of ik de boomkikker kan vinden, dan bezoek ik een uurtje of twee de Loonse en Drunense Duinen, om daarna nog door te stoten naar het Wandelbos in Tilburg; voor de grondeekhoorntjes natuurlijk. De mens (en vooral de Gerrit) is een gewoontedier nietwaar? Daarom wat oude bekenden in deze blog.
De afgelopen tijd heb ik op diverse plekken geprobeerd wat van de bloeiende heide te fotograferen. Die stond er grotendeels aardig bij, al slaat hier op de Westerheid bij Hilversum de vergrassing toe. Leuk wel, ik was er eerder dan de zon en toen die eenmaal zijn eerste stralen boven het geboomte uitstrooide kreeg ik een mooi warm licht.
De Westerheide wordt doorkruist door paden en sporen, en je verwacht elk moment Boender Martje of een karretje op de zandweg tegen te komen.
Nog een keer de Westerheide. Ik was even daarvoor ook nog bij de Leusderheide maar dat grenst aan natuurgebied Den Treek. En omdat ze even geen raad wisten met een speelse wolf aldaar was ook de Leusderheide volledig afgesloten. Jammer.
O ja, De Brand. Een natuurgebied rijk aan allerlei soorten amfibieën, libellen en vlinders. Er stond afgelopen vrijdag veel wind en ik was bang dat de Boomkikkertjes zich schuil zouden houden. Maar na wat zoeken en speuren vonden we er toch een paar.
Het liefst zitten ze in de bramenstruiken en daar jagen ze op de kleine vliegjes die weer op de bramen afkomen. Nou ja, jagen, komt de zon een beetje door dan koesteren ze zich graag in de warmte. Bijzonder wel dat ze zich nooit op zo'n doorn spietsen wanneer ze van tak naar tak springen. Of zou deze...
Nooit eerder zag ik zoveel Bloedrode Heidelibellen als dit jaar. Dit levensstadium heet 'imago' en dat in tegenstelling tot 'larve' of 'nimf.'
Het had nogal geregend de dagen hiervoor en de zandverstuivingen in de Loonse en Drunense Duinen waren nu deels gevuld met kleine meertjes en vennetjes. Wij waren op zoek naar de heide, maar omdat we niet op het rechte pad bleven vonden we die niet. En ach, dit is ook mooi.
Het Wandelbos in Tilburg. Een stadsbos waar ooit een dierenparkje was met Aziatische Grondeekhoorntjes. Het dierenparkje werd ontmanteld en hoe deze eekhoorntjes nu zomaar in het wild terecht kwamen? Ontsnapt, losgelaten, verstopt, er doen meerdere verhalen de ronde. Feit is dat ze enorm fotogeniek zijn en niet schuw, dus elke fotograaf bezoekt bij tijd en wijle het Wandelbos, met een handje pelpinda's in zijn zak. Van de gementeraad mogen ze - hoewel exoot - blijven en de lokale havik zorgt dat de populatie niet uitgroeit tot een plaag.
Ze zijn klein (zonder staart maar een centimeter of 8 tot 10) en beweeglijk, maar door hun schutkleur kost het tijd om ze te ontdekken. Grappig is dat: als ik daar loop hoor ik altijd de kinderen die ze vinden, terwijl hun ouders zich rot zoeken. Niet de enige reden om weer jong te willen zijn...
