Even iets moois nr. 333 - Birds in the bush...

Ik had mezelf voorgenomen de vogelvrije vrijdag door te brengen rond de zuidpier te IJmuiden, maar de weersvoorspelling blokkeerde dat plan. Toen besloot ik de allergrootste fotohut van Nederland voor een dagje te huren; zo groot dat je niet kunt zitten wachten op de vogels, maar dat je ze moet  opzoeken. En zo meldde ik mij rond openingstijd bij Burgers Zoo in Arnhem.

Kunst is natuurlijk om zoveel mogelijk de overvloedig geringde pootjes buiten beeld te houden; gaas en traliewerk zijn eveneens een taboe. Gelukkig zijn de biosferen bij Burgers zo immens dat je je makkelijk in het regenwoud of de woestijn waant. Ik was dan ook bijzonder verrast dat deze Oranje Wever zich even durfde vertonen (met ringen, grrrrr.) Aan model en tekening kun je zien dat hij een verre verwant is van onze eigen huismus.

Ergens hoog in de Bush treffen we dit ongeveer zwarte vogeltje, een luidruchtige zanger.

Eveneens in de Bush treffen we dit duifje. Weinig schuw; je kunt er op een meter voorbij lopen.

In de Desert krijg ik dit rustige beestje voor de lens. Als we even niet kijken knabbelt hij van de gele blaadjes.

Als we even ons bammetje eten komt dit donkerbruine vogeltje een voorzichtig kijkje nemen. Ik wacht een poosje stilletjes tot hij zich beter laat zien, maar hij is wat verlegen en blijft verscholen tussen de stekelige takken van een bosje. Het lijkt mij een juveniele Gele Kernbijter.

Hier is vader Gele Kernbijter. Een oogverblindende verschijning waarnaar ik desondanks best een tijd moest zoeken. Bijzonder is zijn snavel: de punten kruisen elkaar, ongeveer zoals bij onze inheemse kruisbek.

Die kruisende snavelpunten zie je hier beter, bij mevrouw Gele Kernbijter. Wordt ook wel gele kardinaal genoemd.

Mooi, zo'n Socorroduif.

Andere dieren zijn er natuurlijk ook, maar daar besteed ik deze keer niet heel veel aandacht aan. Bij deze Ratelslang stop ik toch maar even. 

Hoewel het eigenlijk buiten mijn doel ligt breng ik toch geruime tijd door bij deze Europese Wenkkrab. Fascinerende en fotogenieke beesten. De man heeft één grote schaar waarmee hij doorlopend wenkt. Daar imponeert hij de vrouwen mee of hij vecht ermee met zijn rivalen. Verliest hij de grote schaar bij een gevecht, dan groeit zijn linkerschaartje (hier voor de kijkertjes rechts) uit tot een grote, maar die is dan minder sterk dan de originele.

De vrouw Europese Wenkkrab moet het doen met twee kleine scharen. Om beurten brengt ze daarmee hapjes alg naar haar mond. Fantastische kleur hebben ze; check ook die ogen op steeltjes... Raken ze gealarmeerd dan verdwijnen ze binnen twee seconden in een holletje in het zand.

In de Mangrove zoek ik geruime tijd naar de Rode Kardinaal, die er volgens de borden moet zijn. Uiteindelijk lukt het me, maar helaas zonder zijn opgezette kuif. Misschien een nog niet helemaal volwassen exemplaar?

De Jacarinagors, een klein, onrustig en nogal luidruchtig vogeltje.

Bij de uitgang van het park loopt een groep Pinguïns. Grappige beesten, maar altijd omgeven door een onprettige geur. Jammer dat ik dat niet kan meegeven in een foto.