Even iets moois nr. 536 - Grijze Zeehond...

De laatste week van december moest een zoektocht worden naar ijsduiker en strandleeuwerik, op en rond de Brouwersdam, en bij Oostvoorne. We vonden heel andere dingen...

Dat hadden we niet verwacht: een huiler! Ofwel de pub van de Grijze Zeehond. Huilen deed-ie en dat lijkt inderdaad op een huilende mensenbaby.

Nou moeten we dat huilen niet vergelijken met ons huilen, want het jong had zojuist vele liters vette melk gedronken bij zijn moeder. Melk met een vissmaakje, denk ik. 

De Grijze Zeehond staat te boek als ons grootste roofdier. De man kan tot 350 kg wegen, het vrouwtje zo'n 250.

Na het voeden wordt het jong een poos alleen gelaten, meestal zo'n 4 tot 5 uur. Even nog kijkt moeder of er geen acuut gevaar is, dan duikt ze de golven in met een belangstellende man. Want met een draagtijd van 11,5 maanden breekt al direct het nieuwe paarseizoen aan.

Kolossale dieren zijn het, veel groter dan de gewone zeehond. Het is ook zaak niet al te dichtbij te komen, want bij verstoring is er het risico dat moeder het kind niet meer komt voeden. Ik stond hier op een meter of 70 en gelukkig deden andere strandgangers dat ook. 

De totale zoogtijd is een week of drie. In die tijd verliest het jong zijn donzige, witte pels en krijgt hij een grijze, waterdichte vacht. Na die drie weken laat moeder het jong alleen en dan duurt het nóg een paar weken voor die zelf zijn eigen eten kan vangen. De opgebouwde vetreserve helpt hem die magere weken door te komen.

Op zee zwemt ondertussen de jolig uitziende man Middelste Zaagbek.

Het is al wat later in de middag als we ons herinneren dat we voor de Strandleeuwerik zuidwaarts waren gereisd. Het duurt vervolgens even alvorens we het groepje van een stuk of 15 hebben weten te vinden.

Leuke vogels, met die geel-zwarte kop. Een echt mooie foto lukt niet meer, maar een bewijsplaatje is gelukkig wel te maken. En die ijsduiker dan? Niet gevonden...