zondag 31 december 2017

Even iets moois nr. 303 - De laatste van 2017

Waar blijft de tijd... Hier de oogst van de laatste paar weken van het jaar. Aan iedereen een goede jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2018 toegewenst.





Op 22 december moest ik voor 't werk toch in het hoge noorden zijn. Een deel van de dag bracht ik daarom door in het Lauwersmeergebied. Waar ik dacht dat het alleen maar natuur is wat de klok slaat, daar moest ik toch constateren dat er een doorgaande route voor de vissersvloot van Zoutkamp doorheen loopt. Het was zodoende een leerzame dag...





Binnen de wereld van vogelfotografen bestaat er een soort van, soms verhullend, jargon. Een 'bewijsplaatje' maskeert dat we te maken hebben met een mislukte of volstrekt overbodige opname van dit of dat. Maar toch een plaatje dat we ook niet direct willen weggooien. Daarom hier een bewijsplaatje van een peinzende ijsvogel.





Een rustig herkauwende Schotse Hooglander. Zijn kilt gaat schuil achter zijn dikke vacht.





Het haventje van Lauwersoog wil wel eens een pleisterplaats zijn voor aparte vogels; of een zeehond. Op deze mistige dag zie ik alleen wat Kauwen. Ik vind ze mooi, met die groengrijze ogen.





Wat later op de middag hangt de mist als een gordijn over het land. De zon is al weg en als ik op een smal wegje een vage, donkere vorm zie opdoemen weet ik het al: een Buizerd. Ik rij op luttele meters rustig langs, maar hij blijft zitten! Ik stop en rij nog rustiger achteruit, en nog steeds negeert de vogel me. Dan wil ik 'm toch op de foto. Ik steek de telelens uit het raampje en rij opnieuw, maar nu heel langzaam naar de buizerd. Hij negeert me volledig en ik kan in alle rust wat plaatjes schieten. Dankjewel Buizerd!





Vogelend Nederland wordt duchtig opgeschrikt wanneer er plotseling maar liefst 4 Waterspreeuwen worden gesignaleerd, netjes verdeeld over het land.





Ze zijn niet spectaculair gekleurd, maar hun gedrag is alleraardigst om een poosje naar te kijken. Zoals de naam al doet vermoeden zitten ze vaker in en onder water dan op de kant. Met hun vleugels zwemmen ze tegen de stroom in, terwijl ze zich met hun sterke poten afzetten op de bodem.





Deze vorm (de zwartbuik) komt waarschijnlijk uit de Ardennen of Noord-Frankrijk, waar je ze makkelijk kunt vinden langs snelvlietende beekjes. Ze duiken naar kreeftjes en larven. Wat deze nou met dat stokje moet? Of zou hij blokfluit willen leren spelen?



zaterdag 16 december 2017

Even iets moois nr. 302 - Tuin, Oostvaardersplassen en Eempolder

De week begint met een barre hoeveelheid sneeuw, althans in deze contreien. Daarna blijft het wat kwakkelen.





Ik kleum een uurtje in de schuur om te kijken of de vinken en mezen zich in de sneeuw en voor de lens willen vertonen. Deze Koolmees durft dat.





Ook een Huismus laat zich door wat sneeuwvlokjes niet weerhouden de zonnepitten op te zoeken.





De vogelvrije vrijdag brengt een rondje Oostvaardersplassen. Ik verwacht er niet al te veel van, maar hoop op een roerdomp of ijsvogel. Het wordt een Aalscholver. Ondanks zijn donkere pak heeft-ie een jolige uitstraling vind ik altijd. Zie ook dat fel-blauwe oog!





Om hem heen maken de regendruppels opspattende fonteintjes, maar daar heeft deze Kuifeend geen last van. Mooi, dat gele oog. Dit is trouwens de Lepelaarsplas.





Diezelfde plas: een Tafeleend komt aanzwemmen, zoals gewoonlijk met zijn kop vol bagger. Ze duiken onder en wroeten in de bodem, maar dat komt de make-up natuurlijk niet ten goede. Het rode oog is gelukkig goed te zien.





Er woedt elk jaar weer een discussie over het aantal Edelherten in de Oostvaardersplassen; en of ze moeten worden bijgevoerd, of misschien deels afgeschoten... Hier zien we het probleem: de vlakte totaal kaal gevreten door een groep van misschien wel 1.000 exemplaren, waarvan we hier maar een heel klein deeltje zien.





Een Fazant laat zich op zijn mooist zien; Eempolder. Het zijn van oudsher geen inheemse vogels, maar hier ooit uitgezet, men vermoedt door de Romeinen. Hoewel ze dus al 2 millennia deel uitmaken van ons landschap staan ze nog steeds te boek als exoot. Inburgeren is zo simpel nog niet...





We staan op een stil wegje een torenvalk te fotograferen wanneer plots een grote bruine schim langs vliegt en het plekje van de torenvalk overneemt. Bijna 2 minuten lang staat ze (dit is een grote; mevrouw Buizerd is aanmerkelijk groter dan haar man) uitnodigend en koket te poseren.
Ze zit eigenlijk hartstikke dichtbij en daarom denk ik dat dit een van de Scandinavische wintergasten moet zijn. De 'eigen' buizerds zijn altijd veel schuwer. We zijn blij met deze bruinoog!

zaterdag 2 december 2017

Even iets moois nr. 301 - Vage plaatjes

De zaterdag was een dag met mist en rijp; bijzondere omstandigheden dus. Kijken of dat ook bijzondere plaatjes oplevert. We zoeken het in Lage Vuursche.






Twee bladeren, elk met een druppel en een randje rijp.





Iemand zwaait naar me. Hij komt me vaag bekend voor...





De mist geeft een ijle sfeer in het bos. Ik versterk dat door over te belichten en de camera naar boven te kantelen tijdens de opname.





De meeste blaadjes zijn er wel af.





Zo'n bospaadje krijgt ineens toch een heel ander gezicht. De heidestruikjes zijn berijpt, de mist maakt alles wat vager en iets wat kleur heeft springt er dan uit.





Mooi.





Een paar eikenblaadjes met een randje rijp.





Een paar eenzame berken versterken het gevoel van verlatenheid.





O kijk, nog wat kleurige blaadjes. Net of het licht geeft in het verder kale bos.





Eén beuk pronkt nog met herfstige kleuren. Dat zal wel niet lang meer duren.





Diezelfde beuk, vanaf de andere kant gezien.





En als afsluiter een fraai getand blad met een wit randje. Je oog moet er maar net op vallen. Er zijn veel mensen die kijken, maar slechts weinigen die echt zien.


woensdag 29 november 2017

Even iets moois nr. 300 - Kleurige vogeltjes...

Afgelopen dagen toch maar eens werk gemaakt van de vogels in eigen tuin. De zonnebloempitten trekken hordes groenlingen aan, maar ook de vinken en mezen melden zich. Eerst zoeken of er in een nieuwbouwtuin een zichtlijn beschikbaar is die een rustige achtergrond geeft; wat takjes en stronkjes neerzetten, evenals een spa; schuurdeur op een kier met een kleedje over de camera; warme schoenen en broek aan en het feest kan beginnen...





Yes, daar hoopte ik al op: een fraai portret van de Groenling. Ze zijn gek op de zonnebloempitten en ik voer kilo's per week!




Een Vink, knabbelend op een zonnebloempitje.





In de Kennemerduinen gingen we nog even op jacht naar de grote kruisbekken. Jawel, ze vlogen over, maar eenmaal gehold naar de plek waar ze landden waren ze alweer weg. In het Vogelmeer was een Dodaars aan het vissen. Hij oogt een beetje saai, in winterkleed.





Oeps, dan is dit allesbehalve saai. Op Schiphol vertoeft al een paar weken een Woestijntapuit! Zoals de naam al doet vermoeden is dat een Zeer Zeldzame Verschijning in onze lage landen. Hij trekt dan ook hordes kijkers en fotografen. Het beestje is volledig op zijn gemak met al die toeschouwers, en zoekt onverstoorbaar naar insectjes op een grote hoop grond en zand.





Nou, nog maar eentje dan. Zo vaak zult u hem niet gezien hebben...





Terug naar de tuin. De lage zon beschijnt fraai de achtergrond van klimop, en dat geeft zo'n foto van een heel gewone Vink toch iets feestelijks.




Een Pimpelmees. Die heeft vooral interesse in de zoutloze pindakaas, waar hij moet concurreren met de spreeuwen. Hij zet maar alvast zijn kuif op en maakt zijn borst breed. Toch een stoere verschijning!





Zo, ook de Koolmees nog even 'op de schop' en dan hebben we het gros van onze tuinbezoekers langs gehad. Jammer dat ik geen ringmussen zie, maar wie weet komt dat nog.



zondag 19 november 2017

Even iets moois nr. 299 - Kraanvogels rond Diepholz (alweer)

Tja, die Kraanvogels. Ik beluit nogmaals naar Diepholz af te reizen. Zo regenachtig als de vorige keer zal het toch niet wezen. Dat klopt: het is zonnig en dat levert dan ook weer zijn uitdagingen op.





Een groepje van vier volwassen Kraanvogels. Even laten ze zich fotograferen, dan gaan ze - luid trompetterend -  op de wieken.





Met grote sprongen maakt een verre Ree zich uit de voeten.






De streek rond Diepholz bestaat uit een cultuurlandschap met verspreide boerderijen en uitgestrekte akkers. Die boerderijen zijn strak, bijna streng, en ik denk dan altijd dat dat de volksaard weerspiegelt. Hoewel ik verschillende keren in de weg stond kreeg ik van niemand een aardig hoofdknikje of vriendelijke armzwaai.





Een groepje Kraanvogels gaat op de wieken. Met straf tegenlicht krijg ik een bijna grafisch beeld, wat ik met behulp van Photoshop nog wat aandik.





Hier kun je zien dat de Kraanvogels zenuwachtig worden van mijn verre aanwezigheid. Zou ik een al te abrupte beweging maken, al is het op 100 meter, dan zijn ze ogenblikkelijk vertrokken. Ik maak van de nood een deugd, zoom nog wat uit en betrek het landschap in de compositie.



 

Behalve cultuurlandschap bevat de Diepholzer Moorniederung (zoals de naam al doet vermoeden) nogal wat moerassige gebieden. Het is juist de combinatie van geoogste maisakkers (overdag lekker de gemorste korreltjes opeten) en veen met een laagje water (slapen zonder vrees voor roofdieren) die de streek aantrekkelijk maakt als tussenstop op de trekroute. Begin van de week werd het aantal Kraanvogels nog geteld op een ruime 26.000.





Met tegenlicht zie je mooi het elegante silhouet van de Kraanvogel.





En ook in de lucht blijft het een sierlijke verschijning, ondanks zijn spanwijdte van ruim 2 meter.





Meer dan in Nederland zie je in Duitsland windmolens. Ik weet niet zeker of het een aanwinst is voor de horizon, dus ik maak er maar een plaatje van.





Zo struinen ze dan de akkers af. Die slordige bos veren aan de achterkant is niet een staart, maar zijn de 'vingers' aan de uiteinden van de vleugels; zie het silhouet hierboven. Die moet je toch ergens laten, niet waar.





Foerageren doen ze vaak in grote groepen, maar ook als gezin. Die bruinige is van dit jaar, geboren waarschijnlijk ergens in Scandinavië.





Ter afsluiting nog even een herfstig tafereeltje.


dinsdag 14 november 2017

Even iets moois nr. 298 - Herfst 5


Recentelijk waren we nog een weekendje aan het kamperen op de Veluwe.





De Ermelosche Heide; ik was er niet eerder.





We staan even stil bij een versteende kudde schapen.





Dat geeft een mooi contrast: zo'n donkere, bemoste stam tegen het lichte groengeel daarachter.





Een Geweizwammetje, hier op een stukje dood hout. Omdat het een los stronkje is kan ik het zo verplaatsen dat lichtval en achtergrond het mooist zijn.





Beetje luguber: net een hand die uit de aarde oprijst.





U kent hem: de Dikrandtonderzwam. Komt veel voor op stammen van loofbomen.





Heel veel zelfs.





Omdat het Speulderbos bekend staat om zijn 'dansende bomen' probeer ik daar mijn eigen draai aan te geven. Ik kies een wat langere sluitertijd en zwiep tijdens de opname de camera omhoog. Het geeft een bijzonder effect.





Een klein 'zwiepje' maakt een plaatje met een merkwaardige onscherpte. Apart om te zien.





Ik doe hetzelfde kunstje ook nog bij een wat donkerder stukje bos. Zo lijkt het iets van de Haagsche school of van een Franse impressionistische schilder. Ik denk dat hier toch bijna sprake is van echte Kunst...





Mooi doorkijkje ter afsluiting.