Voor het eerst dit seizoen begaf ik me naar de zuidpier van IJmuiden. Ik kom er graag in de winter, want er zijn altijd leuke wintergasten te vinden; vogels die hier niet broeden maar vanuit Scandinavië of het ijzige oosten wat gematigder streken opzoeken waar het klimaat mild is en het voedselaanbod overvloedig. De zuidpier dus. Eigenlijk zie ik elk jaar ongeveer dezelfde vogels, maar de foto's zijn toch elke keer weer nieuw. En ondanks die paar buitjes (daar wel) heb ik onbedaarlijk genoten.
Traditiegetrouw begin ik op het strand waar Drieteenstrandlopers foerageren op de grens van zand en water. Kleine vogeltjes die - uit de verte bezien - als witte bolletjes voor de golven uit rollen.
Op het strand loopt een paard met ruiter. Ik zie het plaatje voor me: zo'n zwart silhouet dat het contrast versterkt met de vervagende skyline van Zandvoort. Helaas keert het paardenspul om voordat ze mijn ideale compositie bereiken en moet ik me tevreden stellen met dit tafereeltje.
Door me klein te maken en stil te houden zien de Drieteentjes geen gevaar in me en komen ze met een beetje geluk op luttele meters voor me langs scharrelen. Ik word behoorlijk vies en nat van dat plakzand.
Altijd een fraai gezicht, zo'n kotter die de havenmonding nadert. In de verte de windmolenparken.
De vergissing is snel gemaakt maar nee, dit is geen aalscholver. Het is een Kuifaalscholver. Kleiner, slanker en staat als zeldzaam te boek. Opmerkelijk dat ik er dan maar liefst drie tegelijk zie.
Mislukte foto natuurlijk (volslagen onscherp) maar ik vind 'm zo leuk dat ik hem toch laat zien. Dit is een Goudhaan die op de westenwind is komen overwaaien vanuit Engeland en hier weer vaste grond onder de voeten vindt. Een tijdelijke verblijfsvergunning is hem gaarne gegund.
Verdraaid lastig te fotograferen: de Oeverpieper. Houdt er niet van bekeken te worden. Broedt langs de Scandinavische kusten maar brengt de winter door bij ons en zuidelijker.
Een Alk. Is ook afgezakt vanaf noord-Scandinavië of hoger. Beetje rare stompe vogel. Als hij duikt gaat dat niet vloeiend zoals bij bijv. een fuut, maar hij werkt zich met zijn vleugels onder water.
Kijk nou, een Bonte Strandloper. Bont is hij alleen in de zomer; nu heeft hij zijn grijze winterkleed.
En ook de Paarse Strandloper is weer in het land. Rustig, sympathiek en onopvallend vogeltje. Hier vangt hij nog net wat zonlicht dat over de pier komt. Hij peurt wat algen uit de gaatjes en kiertjes van de zeewering.
Het beste is om op het talud van de pier te gaan zitten en te wachten tot de vogel dichterbij komt. Dat gebeurt altijd, zolang je maar stil zit. Ze kijken je met een schuin oog aan wanneer ze op twee of drie meter langs rommelen.
Nóg tammer is de Steenloper. Ik heb wel meegemaakt dat ze op armlengte van me kwamen zitten. Ze leken nieuwsgierig en onwetend van wat de mens voor kwaadaardigs kan aanrichten. Dus wie wil beginnen met vogelfotografie: begin eens met de Steenloper!
