zondag 23 september 2018

Even iets moois nr. 333 - Birds in the bush...

Ik had mezelf voorgenomen de vogelvrije vrijdag door te brengen rond de zuidpier te IJmuiden, maar de weersvoorspelling blokkeerde dat plan. Toen besloot ik de allergrootste fotohut van Nederland voor een dagje te huren; zo groot dat je niet kunt zitten wachten op de vogels, maar dat je ze moet  opzoeken. En zo meldde ik mij rond openingstijd bij Burgers Zoo in Arnhem.





Kunst is natuurlijk om zoveel mogelijk de overvloedig geringde pootjes buiten beeld te houden; gaas en traliewerk zijn eveneens een taboe. Gelukkig zijn de biosferen bij Burgers zo immens dat je je makkelijk in het regenwoud of de woestijn waant. Ik was dan ook bijzonder verrast dat deze Oranje Wever zich even durfde vertonen (met ringen, grrrrr.) Aan model en tekening kun je zien dat hij een verre verwant is van onze eigen huismus.





Ergens hoog in de Bush treffen we dit ongeveer zwarte vogeltje, een luidruchtige zanger.





Eveneens in de Bush treffen we dit duifje. Weinig schuw; je kunt er op een meter voorbij lopen.





In de Desert krijg ik dit rustige beestje voor de lens. Als we even niet kijken knabbelt hij van de gele blaadjes.





Als we even ons bammetje eten komt dit donkerbruine vogeltje een voorzichtig kijkje nemen. Ik wacht een poosje stilletjes tot hij zich beter laat zien, maar hij is wat verlegen en blijft verscholen tussen de stekelige takken van een bosje. Het lijkt mij een juveniele Gele Kernbijter.





Hier is vader Gele Kernbijter. Een oogverblindende verschijning waarnaar ik desondanks best een tijd moest zoeken. Bijzonder is zijn snavel: de punten kruisen elkaar, ongeveer zoals bij onze inheemse kruisbek.





Die kruisende snavelpunten zie je hier beter, bij mevrouw Gele Kernbijter. Wordt ook wel gele kardinaal genoemd.





Mooi, zo'n Socorroduif.





Andere dieren zijn er natuurlijk ook, maar daar besteed ik deze keer niet heel veel aandacht aan. Bij deze Ratelslang stop ik toch maar even. 





Hoewel het eigenlijk buiten mijn doel ligt breng ik toch geruime tijd door bij deze Europese Wenkkrab. Fascinerende en fotogenieke beesten. De man heeft één grote schaar waarmee hij doorlopend wenkt. Daar imponeert hij de vrouwen mee of hij vecht ermee met zijn rivalen. Verliest hij de grote schaar bij een gevecht, dan groeit zijn linkerschaartje (hier voor de kijkertjes rechts) uit tot een grote, maar die is dan minder sterk dan de originele.





De vrouw Europese Wenkkrab moet het doen met twee kleine scharen. Om beurten brengt ze daarmee hapjes alg naar haar mond. Fantastische kleur hebben ze; check ook die ogen op steeltjes... Raken ze gealarmeerd dan verdwijnen ze binnen twee seconden in een holletje in het zand.





In de Mangrove zoek ik geruime tijd naar de Rode Kardinaal, die er volgens de borden moet zijn. Uiteindelijk lukt het me, maar helaas zonder zijn opgezette kuif. Misschien een nog niet helemaal volwassen exemplaar?





De Jacarinagors, een klein, onrustig en nogal luidruchtig vogeltje.





Bij de uitgang van het park loopt een groep Pinguïns. Grappige beesten, maar altijd omgeven door een onprettige geur. Jammer dat ik dat niet kan meegeven in een foto.




zaterdag 15 september 2018

Even iets moois nr. 332 - Hoge Veluwe

De vogelvrije vrijdag bracht ons op De Hoge Veluwe, in de veronderstelling dat de bronst van de edelherten inmiddels zijn kookpunt zou hebben bereikt.





De bronst-activiteiten vielen nogal tegen. Naast een kleine kudde hindes zagen we slechts één hert. Enigszins plichtmatig wilde hij wel even burlen, maar dat leek eigenlijk alleen bedoeld om die 600 kijkers tevreden te stellen. Hierna ging hij rustig liggen dommelen.





Best vreemd eigenlijk, want er liep een aantal - zelfs in mijn ogen - uiterst aantrekkelijke dames.





Desondanks bleef meneer onverschillig. Er was geen concurrent te bekennen, dus waarom je druk maken?





En onderwijl paste moeder op de kleintjes.





Sommige waren nog zo jong dat ze bij moeder dronken.





Maar toch altijd alert blijven: wie staat er naar ons te kijken?





Omdat we er toch zijn zitten we even in de vogelhut. Ook daar is het rustig, maar deze Heggenmus laat zich even mooi zien. Zit ook in uw tuin.





Tja, in een hut zitten en geen Grote Bonte Specht zien lijkt me onmogelijk. Jammer dat we de zwarte specht wel horen, maar niet zien.
 




Ter afsluiting nog een fraai portret van deze stoere man. Komende weken moet hij zich nog heel druk maken, mogen we aannemen.





De week ervoor waren we in Natuurpark Lelystad, waar we deze jonge Zwijntjes aantroffen.



zondag 2 september 2018

Even iets moois nr. 331 - Rondje Oostvaardersplassen

Een rondje Oostvaardersplassen. Het was al een tijdje geleden dat we dat deden.





Als blikvanger begin ik met de allerlaatste foto die ik maakte. In de kijkhut Poelruiter zijn we rond een uur of 4 en binnen 10 minuten komt er een IJsvogel aanvliegen met een visje in zijn snavel. Met enige moeite krijgt hij die weg. Beetje triest dat nét hiervoor een aantal mensen de hut verliet. Die hadden er vanaf 's morgens 07:00 gezeten in de hoop op een ijsvogel, maar hem de hele dag niet gezien. Natuur laat zich niet regisseren natuurlijk en de volgende keer hebben wij die pech misschien wel.





Langs de Oostvaardersdijk hangt dit soort netten. Een hele rij juveniele sterns probeert zich balancerend op de lijn te houden, maar wat zien we nu eigenlijk? Misschien zijn het allemaal jonge Visdiefjes, maar er kunnen toch ook jonge Zwarte Sterns tussen zitten. Vanaf deze afstand zijn ze vrijwel niet uit elkaar te houden.





Eentje komt wat dichterbij op een paaltje zitten: jawel, een Visdiefje van dit jaar, met een licht gesleten kleed.





In de Lepelaarplas valt niet alleen regen, er zwemt ook een Dodaars en dat is Neerlands kleinste fuutje.





Op de takken in de Lepelaarplas komt altijd wel een Aalscholver even zitten om zijn vleugels te drogen. Beetje lompe beesten, maar zijn jolige uitstraling en dat felblauwe oog maken toch telkens weer dat ik er een plaatje van schiet.





Best een gek gezicht: deze Blauwe Reiger schudt even lekker zijn veren uit.





Het water staat zo laag dat het eerder Oostvaardersslikken zijn dan -plassen. Veel vogels houden daarvan en vooral de doortrekkers profiteren van het voedsel dat in de modder verstopt zit. Hier een Kemphaan.





O, en kijk dit dan. Een juveniele Groenpootruiter, vast ergens geboren in Noorwegen, maakt dankbaar gebruik van het banket dat hem wordt aangeboden. Even lekker opvetten en dan weer verder zuidwaarts. 





En deze: een Witgat. Ook een doortrekker vanuit het noorden, maar een klein aantal blijft 's winters wel hier hangen.





En nog een noorderling: een Zwarte Ruiter. Een volwassen vogel in zomerkleed is inderdaad pikzwart, maar dan zitten ze nooit in ons land. Mooie, elegante vogels; zie ook het subtiel gebogen uiteinde van zijn snavel! 





Waar de meeste vogels van dit jaar al flink in de puberteit zijn, daar is deze Boerenzwaluw gewoon bezig aan zijn tweede leg. Vier jongen eisen een doorlopende aanvoer van mugjes en vliegjes en die zijn er gelukkig genoeg. Nu maar hopen dat niet abrupt de kou invalt, want dan wordt het lastig voor dit kleine grut.



 

Wie Oostvaardersplassen zegt, zegt tegelijkertijd Edelhert. Twee dames verschijnen plots op een landtong, zich tegoed doend aan het malse gras.





Dichterbij kwam hij niet, deze mijmerende IJsvogel, maar door zijn kleur valt hij sowieso wel op.





Na de regen van deze week komen de paddenstoelen als paddenstoe… Ik bedoel: zijn er ineens veel paddenstoelen. Dit lijkt me een van de soorten Inktzwam, maar als je daar niet goed in zit dan zijn paddenstoelen verschrikkelijk moeilijk te determineren. Door te spelen met het diafragma probeer ik er eentje scherp te krijgen en de rest buiten de scherpte te laten vallen.