Ik was niet gelukkig met de eerdere foto's van de Edelherten. Het ontbrak aan imposante geweien, en eigenlijk doe je het daar voor natuurlijk. Dus toch nog maar een middagje terug naar de Hoge Veluwe. Het werd een prachtige belevenis met intriges, opschepperij en ontrouw... Dezer dagen draait alles om één vraag: wie maakt de mooiste Edelhertjes?
En ja hoor, daar zijn ze! Hier een stoer hert dat luid burlend zijn rivalen op afstand houdt.
Hij heeft een mooi koppeltje hindes verzameld maar het woord 'trouw' heeft slechts een oppervlakkige betekenis.
Nog even een mooi portretje langs de Wildbaanweg en dan verkassen we naar een stukje verderop.
Hoewel de zon inmiddels is vertrokken en er een vettig regentje valt, is op het Reemsterveld de spanning voelbaar. Het ene hert bewaakt zijn drie hindes angstvallig, terwijl een tweede geweidrager op afstand blijft maar af en toe uitnodigend staat te burlen.
De dames blijken gevoelig voor de uitdager; ze kunnen hun ogen niet van hem afhouden. Begrijpelijk, want die heeft een mooiere houding, een fraaier stangenstelsel en een bekoorlijke bilpartij...
Hert nummer één waarschuwt zijn vrouwen niet over te lopen, maar die lijken niet heel erg onder de indruk.
Even elkaar de maat nemen: gaan we het gevecht aan?
Eén keer stoten de rivalen de geweien tegen elkaar en daarmee is de krachtsverhouding duidelijk.
Hert nummer één probeert tevergeefs zijn dames bij zich te houden. Als hij even afgeleid is stappen er twee over naar de nieuwkomer. De verliezer geeft even lucht aan zijn frustratie...
Zeer onder de indruk en opgetogen dat we dit mochten meemaken verlieten we tegen sluitingstijd het park.
