Ik kom er graag 's winters, de zuidpier van IJmuiden. Met het naastgelegen strand en de lage duintjes is er altijd wat te vinden. En afgelopen vrijdag was het nagenoeg windstil. Behalve wat plichtmatig aandoende golfjes was de zee ongeveer spiegelglad. Zwaar bewolkt, dus geen last van hinderlijk hard licht of zwarte schaduwen. Dankzij deze omstandigheden me bijna een hele dag prima vermaakt op die paar strekkende kilometer.
Lunchtijd. Een sappig, vers zeesterretje gaat er dan altijd wel in.
Ja, die zuidpier. Vanaf windkracht 6 ongeveer gaat het hek dicht. Normaal gesproken kun je naar het vuurtorentje lopen op de punt. Je ziet dan de windmolenparken in de verte, en met nog meer geluk spelende bruinvissen of vissende jan van genten...
...of de Rosemarie die naar binnen dendert.
Nou nou zeg, die zie ik niet elk jaar: een Zeekoet. Onder water zoekt hij zijn prooi en hij zwemt dan zo snel en ver dat ik heel hard moet lopen om tijdig op de plek uit te komen waar ik hem weer boven verwacht.
Een bekende wintergast in verspreide aantallen: de Paarse Strandloper. Donker verenpak en rustig gedrag maken hem lastig vindbaar op de blokken met aangegroeid en aangespoeld spul. Tam; ga je op zijn route staan en hou je je rustig, dan scharrelt hij op luttele meters aan je voorbij.
Eveneens een bekende wintergast: de Oeverpieper. Broedt in Noord-Europa maar overwintert grotendeels langs onze en Engelse kusten. Nerveus en wars van aandacht. Het lukt me niet elk jaar er een foto van te maken.
Amaai, die zie je nog niet zo vaak: de Drieteenmeeuw! Te vinden langs de hele Noordzeekust, maar niet zo vaak bij ons. Mooi, zo'n pikzwarte snavel.
Als het over tam gaat, dan spant de Steenloper ongetwijfeld de kroon. Hier loopt hij tussen mij en een andere schoen door. Even later stond hij op 40 centimeter voor mijn camera. Dat zijn dan toch de grappige gebeurtenissen van zo'n dag.
U ziet een aalscholver? Mis. Het is een Kuifaalscholver; kleiner, ranker en eleganter dan zijn inheemse neef. Hij lijkt wel een aardig visje te hebben, maar even later zag ik er eentje die een hele schol naar binnen probeerde te werken.
Die zie je eigenlijk nooit in de monding van het Noordzeekanaal, maar nu dus wel. De Zwarte Zee-eend ken ik alleen van het turen door de telescoop, ver op zee. Nu een keer binnen het bereik van mijn telelensje.
Altijd weer blij dat ik er eentje zie: de Kanoet. Heel rustige vogel die tot op een meter of 10 te benaderen is. Ga je er dan rustig bij zitten dan gaat hij gewoon zijn gang en geeft je de gelegenheid om zo'n plaatje te maken. Heeft 's zomers een diep oranjerode borst, maar om dat te zien moet je toch afreizen naar arctische gebieden.
Haha, als een kind in een snoepwinkel kijkt deze Steenloper naar de berg schelpen, mosselen en zeewier. Best te begrijpen dat hij graag hier overwintert.
Op de rand van strand en water ligt een Gewone Zeehond aandacht te trekken van de aanwezige wandelaars. Ik merk dat wel vaker, bijv. op de Brouwersdam: ze zijn nieuwsgierig en contactueel. Even later glijdt hij op een klein golfje soepel naar dieper water. Hij had weer zijn verzetje en wij ook.
