De bollen dus. Ga ik niet naar Noord-Holland voor de bloeiende tulpen, dan naar de Flevo- en Noordoost polder. Dit laatste was onze bestemming, afgelopen vrijdag.
Wie vermoedt dat ik voor de mooie kleuren ga die heeft het mis. Nou ja, ook wel een beetje, mét de kleurige landschappen, maar ik zoek vooral naar de mogelijkheid om te spelen met scherp/onscherp. Mooi deze, alleen de middelste scherp en de rest vervagend in warme kleuren.
Streng en rechtlijnig wijzen de tulpenbedden naar de horizon, waar een al even hoekige schuur ze op staat te wachten.
Tja, als hoge pluimen staan die ondenkbaar ijle populieren aan de einder (dichtte Marsman ooit.) Nou weet ik niet of dit populieren zijn, maar die kale bomenrijen zijn altijd wel een van de charmes van de keurig uitgemeten polder. Vind ik. Zeker met een veld gele tulpen ervoor.
Ook leuk: een zo'n knop tussen de verder al uitgekomen tulpen.
Dat is vaak ook wel een beetje de kunst: valt er ééntje uit de toon in al die kleurige eenvormigheid?
Eerlijk gezegd hoopte ik een foto te kunnen maken van een gele kwikstaart op gele tulp. Misschien kwam het door de koude wind, maar ik heb geen kwikstaart gezien. Jammer.
Hoewel ik het helemaal niet erg vind een tafereeltje te vinden met maar weinig kleur. Hier doen vooral de vormen er toe.
Bollenvelden, een sloot, oude bomen en nieuwerwetse windmolens: onder een fraaie wolkenlucht wordt alles mooi.
Ja, da's wel even twee keer kijken! We zien hier een wand die is aangelegd voor de Oeverzwaluw. Ze zijn druk in de weer om hun nest uit te graven. Ieder herkent zijn eigen holletje, mag ik hopen.
Op weg naar huis doen we nog even het bos aan bij Lage Vuursche. Daar treffen we deze prachtig bloesemende struik.
