De afgelopen dagen fotografeerde ik hier en daar wat kleine beestjes. Kijkt u maar even mee...
Dat is nogal wat, als je zó wordt aangekeken. Het is een Watersnuffel. Van een afstandje zijn deze beestjes uitermate fragiel en zeer elegant, maar van dichtbij hebben ze toch een bijna vreeswekkend uiterlijk.
Een Sprinkhaantje van een centimeter of twee. Enig speuren levert op dat het waarschijnlijk een exemplaar is uit de Chorthippus-groep, dus dan is het een ratelaar, een bruine sprinkhaan of een snortikker. Maar - zo luidt de waarschuwing - deze zijn niet van elkaar te onderscheiden. Leuk beestje.
... we hebben ongelofelijke haast. Ik weet niet waar deze Mestkever naar onderweg is, maar dringend is het wel.
Ik vind spinkhanen onweerstaanbaar grappig. Als ze jou vergeten zijn, dan gaan ze zich als een kat zitten poetsen. Of hun eigen tik- of sjirpgeluiden maken. Dit is trouwens een Wekkertje.
Het Lantaarntje (dacht ik eerst, maar ook dit is een Watersnuffel; met dank aan een oplettende lezer.) Bleef gelukkig even plakken aan deze grasstengel. Ik heb nog altijd een foto voor ogen waarbij een juffer of libel mij om een spriet heen, wantrouwig aankijkt.
Had ik al een tijd niet gezien: de Grote Groene Sabelsprinkhaan. Zijn zomaar een centimeter of 12 groot en vliegen met snorrende vleugelslag tientallen meters weg.
De Wespenspin. Hij maakt merkwaardige stukken in zijn web.
De identificatie is niet 100%, maar waarschijnlijk kijken we hier naar de Kustsprinkhaan. Of is dat raar, als je die op de Veluwe tegen komt?
Natuur begint direct buiten je deur, zeg ik altijd. Een tweetal van deze libellen jaagt op kleine prooien in onze tuin. Ze hebben daarbij vaak een vast uitkijkpunt en als ze eenmaal zitten dan zijn ze ook redelijk te benaderen. Wel voorzichtig doen! Het is trouwens de Bloedrode Heidelibel, waarvan het vrouwtje geel is.
Soldaatjes. Die denken dezer dagen maar aan één ding: vakantie!
Werkelijk een prachtfoto: een Bruin Blauwtje, mooi vrij in zijn biotoop.
