zondag 25 maart 2018

Even iets moois nr. 317 - de balts van de Fuut

Maart is de tijd van de balts van de Fuut. Een bijzonder schouwspel en buitengewoon fotogeniek. Elk jaar vind ik het een voorrecht dit te mogen zien en te kunnen vastleggen.





Een paartje Fuut tast af of ze wat voor elkaar voelen.





Er begint een heel spel van kop schudden, veren plukken en synchroon zwemmen.







Het zorgt voor tedere momenten.

Oei, er verschijnt een kaper op de kust. Gezamenlijk wordt een intimiderende houding aangenomen en de vijand verjaagd.






En wie niet goedschiks wil verdwijnen, die wordt een handje geholpen...








 In alle rust worden de huwelijkse voorwaarden doorgenomen...


  



 ... en worden kadootjes uitgewisseld. Dan is het huwelijk beklonken.





Het vrouwtje nodigt het mannetje uit voor een paring. Dat gebeurt altijd op het nest.





Even genieten van de rust, even een moment voor jezelf. Misschien snel een visje verschalken want binnen enkele minuten zal het hele ritueel zich herhalen.


zaterdag 17 maart 2018

Even iets moois nr. 316 - We polderen verder...

Ik was op zoek naar baltsende futen, maar dat lukte niet zo. Dan maar zien wat er verder nog voor de lens wil komen.





En da's niet niks. Ik zit te wachten op een witte kwikstaart of een graspieper, hupt er ineens een Zwarte Roodstaart mijn beeld in. Dat is wel ongeveer het laatste dat ik in de polder zou verwachten. Een mooie verrassing van moeder natuur.





Het is druk in de kolonie Blauwe Reigers. Er wordt af en aan gevlogen met grote takken om de nesten allemaal te restaureren.





Gek is dat: sinds ik een paar jaar terug mijn eerste Zwartkopmeeuw zag, vallen ze me onmiddellijk op, zelfs tussen grote groepen kokmeeuwen. Bijzonder, dat oog. Geliefd zijn ze niet; ze staan altijd wat apart en worden nogal eens weg gejaagd.





Best een beetje rare beesten, die Aalscholvers, maar desondanks zet ik ze toch altijd weer graag op de foto. Misschien om dat blauwe oog, of die jolige snavel, of die bijna gebeeldhouwde vleugeltekening...





Waar de grond zacht is, daar verzamelen de grutto's om zich helemaal vol te eten na de lange reis naar hier. In groepen struinen ze de weilanden af. Territoriumgevechten zie ik nog niet, dat komt binnenkort, als ze weer volledig op krachten zijn en de partner ook is gearriveerd.





Altijd mooi, een Torenvalk die zich zit te pluizen en te poetsen. Met grote zorgvuldigheid krijgt elk veertje weer zijn eigen plek.





Dezelfde Torenvalk, in een gestroomlijnde houding om niet van het paaltje te waaien.

zondag 11 maart 2018

Even iets moois nr. 315 - rondje polders

Dit weekend wat polders afgestruind. De grutto's en tureluurs zijn deels gearriveerd, maar zijn nog aan het opvetten in plasjes en meertjes. Pas over een paar weken zijn ze voldoende op krachten gekomen om weer hun territorium in te nemen. En heel veel was er eigenlijk niet te zien...





Een paartje Smient. Leuke eenden die bij duizenden onze polders bevolken. Goed te herkennen aan uiteraard hun kleuren, maar ook hun melodieus gefluit. Je hoort dat ook vaak 's avonds of 's nachts, want ze trekken vaak in het donker.





Twee Aalscholvers, de linker al in het zomerpak.





Een tamelijk schuw beestje, deze Dodaars. het is onze kleinste futensoort en vaak houdt-ie zich schuil in de kanten van sloten en plasjes. Over een maand of zo is hij makkelijk op het gehoor te ontdekken; in de tijd van de balts maakt hij een soort hinnikend geluid dat nogal ver draagt.





Honderden Scholeksters op een kluitje. Nog even verzamelen om dan de polders weer in te trekken. Vrienden zijn het dan niet meer; het is knokken om het mooiste plekje.





Een Torenvalk op een paaltje; daarachter de Hondsbossche Zeewering.





Een Ooievaar op het gras langs de slootkant levert best een saai plaatje op, maar een foto van de weerspiegeling wordt dan weer heel anders...





Komt een man met een hond aan; gauw even oversteken.





Een Turkse Tortel. Ben ik in de buurt dan ga ik altijd even kijken naar een plek waar er veel zitten. Zeker nu het voorjaar nadert kan dat nog wel eens een aardig plaatje opleveren. Deze keer niet, maar we doen het er maar mee.


Even iets moois nr. 314 - van ijs en sneeuw

Vorige week was het nog koud, bitter koud zo hier en daar. Even kijken langs het IJsselmeer...





Durgerdam, idyllisch gelegen aan het Markermeer. Het ijs is tegen de kanten opgestuwd en vormt grillige vormen.





Het Markermeer is op sommige stukken dichtgevroren. In de verte zien we Pampus en de ijsbrekers die er voor langs schuiven.





Op het Kinselmeer wordt ge.... ja hoe heet dit eigenlijk? Kite-skaten of zo? In ieder geval wordt iemand op de schaats met hoge snelheid voortgetrokken door een vlieger.





Het Paard van Marken. Zo heet de vuurtoren die op het puntje van dit voormalig eiland staat. Ik heb het altijd een intrigerend plaatje gevonden, deze vuurtoren.





Nou, nog eentje dan: het Paard van Marken tussen de ruggen van opgestuwde ijsschotsen.





Op de Gouwzee, bij Monickendam, wordt ge-ijszeild. Of ijs-gezeild. Kleurig gezicht en een bijzonder geluid.





Sneeuwklokjes. Moeilijk om een beetje een creatieve foto te maken van dit prachtige bloemetje.





Of toch maar wat afstand nemen? In de achtergrond zien we het geboomte van het slotpark.





Nou, vooruit dan maar: misschien niet heel creatief, maar hopelijk toch ook mooi...

vrijdag 2 maart 2018

Even iets moois nr. 313 - Kruisbekken!

Een groep zeldzame Grote Kruisbekken houdt vogelfotograferend Nederland in zijn greep. Wel te begrijpen, want ze zijn meer dan prachtig en niet schuw. Buiten dat ging ik op zoek naar roerdomp en bokje. Die laatste zag ik in een flits... Nee, zelfs geen bewijsplaatje...





Langs de dijk foerageert een Kramsvogel. Een bijzonder fraaie en grote lijstersoort die je nu overal kunt aantreffen.





Deze Kievit heeft het niet makkelijk. Veel te koud en de grond is bevroren. Hij is iets te vroeg het binnenland in getrokken, zou je zeggen.





Grote Kruisbekken zijn bewoners van het koude noorden en oosten van Europa. Het onderscheid met onze gewone kruisbek is slechts voor het geoefend oog te zien. Dit is het vrouwtje.






En dit is het mannetje. Ik denk dat deze nog gaat bijkleuren, want normaal zijn ze steenrood. De kruisbek dankt zijn naam uiteraard aan zijn snavel, waarvan de punten elkaar kruisen. Dat is dan ideaal gereedschap voor het openbreken van sparrenkegels en dennenappels. 





En dit is onze eigen Kruisbek. Hij is Ă©Ă©n centimeter kleiner dan de grote, maar zijn snavel is veel minder dik. Dat is het makkelijkste herkenningspunt.





In de polder zoekend naar roerdomp en bokje tref ik deze Grote Zilverreiger aan die net zijn vleugels uitschudt. Je ziet nu goed zijn wapperende sierveren.