Even iets moois nr. 535 - De mislukkingen van 2023...

Aan het eind van een jaar is het altijd weer leuk je aller- allermooiste foto's te laten zien. Dat doen al zoveel fotografen dat ik maar eens laat zien hoeveel foto's je moet maken om er uiteindelijk eentje over te houden die toonbaar is. En het leuke is: elke mislukking heeft zijn eigen verhaal.

Op vakantie in ons geliefde Oost-Groningen bezoeken we daar nogal eens een modeltuin of dergelijke. Meer dan voorheen zag ik daar dit jaar de Stadsreus, een soort enorme wesp. Prachtig insect, zoals je hier (niet) ziet...

Grrr, deze foto levert me nog steeds hartzeer op. 's Morgens op tijd was ik op de plek waar zich al dagen twee Europese Kanaries ophielden. Ik zag plaatjes langs komen die je normaal alleen in zuid-Europa kunt maken, en dat in ons kikkerlandje. Lang verhaal kort: rond half vier werd het donker. De kanaries heb ik niet op de foto; niet gezien; zelfs niet gehoord! Een lege dag, jammer toch...

Drommels... Sta ik scherp te stellen op een nabije IJsvogel, vliegt-ie precies op dat moment op. Mopperen hielp niet, wachten wel; hij kwam weer terug en ik maakte mooie foto's.

In het voorjaar willen de Spreeuwen nogal eens in de begroeiing hun eten zoeken. Dat kan heel leuke plaatjes opleveren. Dat kán...

Hier zat ik in een hut, ergens in een bos. In de vijver voor de hut lagen stronkjes waardoor je mooi de vogel in spiegelbeeld kreeg. En omdat de Pimpelmees vertrok op het moment dat ik afdrukte, heb ik nu twee mislukkingen voor de prijs van één...

Ha, die wil je wel op de foto: een Koereigertje. Zeldzaam, hoewel ze steeds meer opschuiven vanuit het zuiden naar ons land. De autofocus was net niet helemaal bij de les op dit moment.

Tja, dit ligt niet aan de spullen en ook niet aan mij. De Staartmees is dermate rusteloos dat je maar gewoon moet afdrukken en dan hopen dat er een scherpe opname tussen zit. Maar aan een hogere score dan 1:20 kom je niet. Had deze scherp geweest, dan had ik wel een superplaatje geschoten! Nu is het helaas een prullenbakje...

Zo, wat een geweldig licht en een prachtige achtergrond. Beetje zuur dat je dan nét het moment mist voor een bijzonder plaatje van een Grote Bonte Specht. Gelukkig staat de tak er scherp op...

Met enige moeite herken je hier de Glanskop. Over het algemeen heb je ongeveer een halve seconde voor een foto, want dan is hij alweer onderweg naar het volgende takje. Hier had ik net teveel tijd nodig...

Tot slot: alle lezertjes een mooi, gelukkig, liefdevol en fotorijk 2024 gewenst.