Even iets moois nr. 532 - Van zeldzaamheden en bijzondere foto's

De afgelopen twee vogelvrije vrijdagen ging ik op pad voor wat bijzonderder soorten en zowaar, dat lukte grotendeels. Ik voel me bevoorrecht dat ik onderstaande plaatjes mag laten zien.

Jawel, er zijn weer Pestvogels in het land! Ze trekken nogal wat belangstelling van kijkers en fotografen, maar ze zijn niet mensenschuw. Ze strijken zomaar neer op een meter of vier afstand en beginnen aan hun bessenmaaltijd. En daardoor kost het weinig moeite een zeer kleurig plaatje te maken!

Uiterst zeldzaam: de Zwartbuikwaterspreeuw. Die wil je natuurlijk zien, snorkelend en duikend langs een stenige oever, maar deze vogel is vrij schuw. Ik kwam niet verder dan dit portretje vanaf een waarschuwingsbord.

Ze heten niet zeldzaam, maar wie ziet er ooit nog een Patrijs? Hun biotoop is grotendeels verdwenen en daarom concentreren ze zich hier in het westen op braakliggende bouwterreinen. Tót de cementwagens komen...

Het zijn uiterst schuwe vogels en ik ben dan ook blij ze weer eens voor de lens gekregen te hebben.

Mevrouw Torenvalk balanceert op een winderig uitzichtpunt.

Nou zeg, voor het eerst voor mijn lensje gekregen! Ik struin langs de oever van een recreatieplas, op zoek naar een zeldzame ijsduiker, als zich plots een Grote Gele Kwikstaart vertoont. Die ken ik best wel, maar ik zag ze vooral in de zomer langs snelvlietende beekjes in het oosten en zuiden van ons land. In de winter is daar kennelijk wat minder voedsel te vinden, en verspreiden ze zich wat meer naar het westen. Je kunt ze nu overal zomaar tegenkomen. Deze heeft een grijze rug; de gewone gele een olijfgroene.

Ik kom nog even terug op de Pestvogel. Het zijn bewoners van hoge streken in Scandinavië en Siberië. In sommige jaren is daar het voedselaanbod kennelijk te laag en trekken ze naar West-Europa.

Nooit in groten getale, maar het verbaast me wel dat er nu soms maar eentje, soms twee op een plek zitten. Tot voor enkele jaren waren het altijd groepen van tien, vijftien vogels. Men noemt het ook wel invasievogels, en soms zijn ze er jaren niet.

Hun roep is apart: het lijkt een beetje op een rinkelend belletje. Heb je het één keer gehoord, dan herken je het voor de rest van je leven. De vogel is buitengewoon populair bij de vogelfotografen, want zowel hun voorkomen als hun eetgedrag is enorm fotogeniek. De buurt kijkt met enige zorg naar het afgetrapte gemeentelijk gazonnetje...