Dan toch het hoogtepuntje waar iedereen al een jaar naar uitkijkt: de grappigst of domst mislukte foto's van het afgelopen jaar.
In april bloeien de tulpen. Daar ga ik dan heen omdat de Gele Kwikstaart daar graag de kleine vliegjes uit eet. Dan moet ik natuurlijk wel bedacht zijn op een opvlieger, zoals hier. Castricum.
Maar ook de Witte Kwikstaart kan acuut besluiten een ander plekje te zoeken. Balgzandpolder, Den Helder.
Dit is dan toch weer erg jammer. Ik was in het natuurpareltje Lentevreugd bij Wassenaar en blij dat ik een mooi op kleur zijnde Kneu voor de lens kreeg. Laat nou de autofocus precies NIET langs de doorntakjes kunnen komen...
Dit valt haast niet te voorkomen. Ik had een mooie Kleine Mantelmeeuw in de zoeker die iets uit het water viste, en precies op het moment dat ik afdruk scheert er een soortgenoot tussendoor. Dit was de pont naar Texel trouwens, op zoek naar de brileider.
Beetje vaag wat hier misging, maar er is geen pixeltje scherp op deze foto. Het idee was de Zwarte Stern te vereeuwigen bij het voederen van zijn twee jongen. Volgend jaar een nieuwe kans, heb ik met dit gezinnetje afgesproken. Kockengen.
Over de Zwarte Stern gesproken: ook hier zat ik er lelijk naast. Dat het altijd lastig is een zo wendbare vogel in focus te houden, mag natuurlijk geen excuus zijn. Zouwe Boezem.
Terwijl het beestje zijn best doet zo bevallig mogelijk te poseren, zit ik te blunderen met de scherpstelling. Ik denk een juveniele Bonte Vliegenvanger. Hoge Veluwe.
Nou nou, dit is een lastige. Maar als ik terughaal uit welke reeks deze foto komt, dan moet het een Winterkoning zijn. Snelle rakker zoals we hier zien. Oostvaardersplassen.
Ik zie soms uitzonderlijk fraaie foto's van de Kolibrievlinder aan een budleia. Dat moet mij ook lukken, dacht ik naïef. Maar dat vergt niet alleen een excellente oog-hand coördinatie, maar ook een snelle autofocus van het dienstdoende objectief. Waaraan het in dit geval ontbrak weet ik niet, maar niet alles viel op z'n plek zal ik maar zeggen. Kennemerduinen.
Dit mag wel het jaar heten van de mislukte goudhaan foto's. Ik denk dat ik al met al uren heb meegelopen tussen kuddes goudhaantjes, zowel de gewone als de vuur, maar een aansprekende foto leverde het niet op. Hier was ik er dichtbij: een Vuurgoudhaan achter een takje. Amsterdamse Waterleidingduinen.
Vertelde ik al over al die vergeefse pogingen een Goudhaan op de foto te krijgen? Zevenhuizerplas.
Bij De Valk in Lunteren mocht ik de Kerkuil fotograferen. Mooie gelegenheid om die een keer in de vlucht te pakken, Ik kwam nog niet in de buurt...
Eveneens bij De Valk was er een Hop. De vogel ging zo driftig op zoek naar de uitgestrooide meelwormen dat het nog niet meeviel om hem op ooghoogte in het vizier te houden.
Ook nog bij De Valk. Het plan was de Laplanduil naar ons toe te laten vliegen, zodat we een mooie vluchtopname konden maken. Ik had helaas niet gerekend op die knotwilg die in de weg stond.
Misschien heeft u mij wel eens horen klagen over hoe lastig het is de goudhaan vast te leggen. Zelfs een kwart seconde poseren is teveel gevraagd van deze vermaledijde beestjes. Hier een Vuurgoudhaan. Dorp.
O, dat is mooi, dacht ik. Merel op de bessen. Iets voor een kerstkaart wellicht? Dan had de foto wel scherp moeten zijn natuurlijk. Jammer dat ik deze kans verprutste. Amsterdamse Waterleidingduinen.
Het kan zijn dat ooit de gedachte u bekroop: hoe komt het dat die Stam nooit een foto heeft van een Goudhaan? Zucht... Oostvaardersplassen.
Ook de Winterkoning is een lastig portret. Niet schuw, wel beweeglijk. We kijken hem hier ongeveer in zijn achterste en dat is bij de meeste levende wezens niet het meest fotogenieke lichaamsdeel. Bij de Winterkoning ook niet, hoewel de spikkels op de onderkant van zijn staart een beetje goedmaken. Oostvaardersplassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten