Even iets moois nr. 527 - De bronst van het Damhert

Ik twijfelde even wat ik deze blog als titel moest meegeven: 'November rain?' Of toch 'Ik schoot een bok?' In ieder geval was ik er de afgelopen vrijdagen niet op uit geweest en ik kreeg last van ontwenningsverschijnselen. Dus 's morgens op tijd uit de veren, waterdichte schoenen aan, een waterdichte hoed op, stormplu mee evenals een hoes voor de camera (tot zover het verstandige deel van dit besluit) en óp naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Want oktober en november is de periode van de bronst van de Damherten en dat zal toch niet stilliggen vanwege een dag regen...

Al snel kom ik dit gezinnetje Damhert tegen. Terwijl vader rustig doorgraast kijken moeder en kind me wat wantrouwig aan als ik voorzichtig over een richel in het duinlandschap loer.

Even verder stuit ik op de eerste bok. Nog niet een echt grote jongen die meetelt in de gevechten, maar met genoeg zelfvertrouwen om niet voor mij weg te lopen. Je ziet aan zijn vacht dat hij net zo nat is als ik inmiddels.

Nog een fraai exemplaar met een mooi, dicht gewei.

Om niet teveel tijd te verliezen met doelloos rond dwalen loop ik richting het Vliegermonument, een dikke 3 kilometer vanaf de ingang van het duingebied. Vorige jaren zag ik daar mooie dingen.

En jawel, daar staat een echt grote jongen, met een houding van 'wie durft met mij te vechten...'

Zijn geburl lokt inderdaad een tegenstander die uit het dichte bos te voorschijn komt. Als je goed kijkt zie je dat de gestage regen inmiddels heeft plaats gemaakt voor een echte plensbui.

Ineens keren ze zich naar elkaar, krommen de nek en stoten de geweien in elkaar. Zo'n foto is natuurlijk veel te statisch om dit goed weer te geven, want het gaat er - misschien maar een minuut - heftig aan toe.

Na dit treffen lopen ze een stukje met elkaar op, elkaar luid burlend uitdagend. Want wat een maand geleden nog je vriend was, is nu een rivaal. Je ziet ook hier de regen, als kleine witte streepjes.

Nog een tweede stel vijanden, wachtend op het juiste moment om de ander aan te vallen.

Tussen de bedrijven door even een momentje voor jezelf...

Een heel licht gekleurde bok met een prachtig, al even licht gekleurd gewei. Hij maakt zich (nog) niet druk en neemt de tijd om rustig te herkauwen.

Een laatste foto van een stoere geweidrager, beetje vaag vanwege het waas van regen tussen ons in. 

Al met al een prachtige ervaring. Het hele duingebied voor mij alleen, kilometers door het gebied gestruind, apparatuur nat evenals ikzelf; een onvergetelijke dag!