Even iets moois nr. 589 - Lepelaren en ander moois

Afgelopen week een bezoek gebracht aan de Oostvaardersplassen, maar ook mooie plaatjes gevonden in en rond het dorp.

Wie houdt van bewegende beelden (en dat is in dit geval best aan te raden,) kijk op https://youtu.be/wFa9n00xoaM

Zat ineens binnen: de Blauwvleugelsprinkhaan. Zijn ietwat nurkse uiterlijk staat in schril contrast met het grappige gedrag. Vooral het poetsen van de sprieten is een komisch gezicht. En die blauwe vleugels zie je alleen als hij tijdens het 'vliegen' zijn vleugels spreidt.

Mooi, zo'n Bruinrode Heidelibel. Zomaar in de tuin. Hij negeert de takken die ik speciaal voor hem heb geplaatst en gaat zitten op het verroeste handvat van een kruiwagen.

O, dat is dan toch weer erg mooi: de Kleine Roodoogjuffer. Zeer algemeen, maar ik zie ze lang niet elk jaar.

Diezelfde juffer, maar nu met partner, druk bezig eitjes af te zetten op planten in een bijna dichtgeslibde sloot.

Veel jonge vogels zijn absolute mormels in hun puberteit. De ouders doen echt veel moeite om ze zelfstandig te laten functioneren, maar ze laten zich nog maar graag het voedsel aanreiken. Hotel mama, ook in het dierenrijk.

Nou zeg, een groep Casarca's verschijnt in de plas. Dat is een eendensoort uit het verre zuid-oosten Europa, maar hier te lande zien we exemplaren die zijn ontsnapt uit volières of zo. Een escape zogezegd. Zijn roep, in vlucht, doet denken aan een verre ezel.

Jammer dat het voeren steeds net achter een rietstengel plaats vindt; dit is een juveniele Kleine Karekiet.

Ook een jonkie en nu al mooi: de Gekraagde Roodstaart. Hij moet nog ruien naar de grote mensen kledij, maar zijn roodbruine staart is al aanwezig.

Weet zich nu al goed te verschuilen: een jonge Rietzanger.

Boomblauwtje natuurlijk. Beetje saai gekleurd, zonder gekleurde vlekjes en vakjes als bij sommige andere blauwtjes. Met op de foto een honingbij als bonus.

Even iets moois nr. 588 - Jong grut

We waren op het park De Hoge Veluwe, ook op zoek naar de slangenarend waarvan er naar verluidt een vijftal rondvloog. Niet gezien helaas. Maar in de hut vermaakten we ons prima met het jonge spul dat frequent kwam drinken of badderen.

Een van de leukste pubers is toch wel de Roodborst. Met soms al een enkel veertje oranje-rood is het toch hoofdzakelijk spikkels wat de klok slaat.

Een ietwat bezorgde ouder Pimpelmees kijkt vorsend naar een nazaat.

Nee, dit is geen juveniel maar duidelijk een volwassen Appelvink. Een van de allerfraaiste inheemse vogelsoorten. Zie toch die indrukwekkende snavel...

Ook volwassen: een Putter komt even een slokje drinken.

Kijk nou-es: een juveniele Bonte Vliegenvanger. Je ziet al aardig zijn volwassen kleurenschema.

Kan niet achterblijven natuurlijk: de Grauwe Vliegenvanger. Ik vermoed een adult. Ik fotografeer door een takje heen, vandaar dat groene waasje.

Wat is een zit in een boshut zonder de Glanskop? Dus hij was er gewoon om even te badderen.

Nu het AD mij heeft gebombardeerd tot libellenfotograaf kijk ik extra alert naar libellen en juffers. Gelukkig hoef ik er de tuin niet voor uit. Hier een fraaie Gewone Oeverlibel.

Speciaal voor de libellen heb ik in de tuin een paar bamboestokken geplaatst. Die gebruiken ze dan als uitkijkpost voor hun jacht op vliegjes. En soms ook voor heel andere bezigheden.

Grappig wel. Ik werd benaderd door het AD, regio Utrecht, of een journalist een keer met me mocht meelopen als ik libellen fotografeerde. Zo geschiedde...

Even iets moois nr. 587 - Vlinders en libellen 2

De tweede aflevering met een deel van de oogst van ons weekend vlinderen in drie landen. En als ik me niet vergis had ik in deel 1 het verkeerde formaat van de foto's geplaatst. Maar misschien viel dat niet op. In ieder geval: hier een vervolg in de gebruikelijke kwaliteit.

Een van de allermooiste vlindertjes van deze reis: het Spiegeldikkopje. Het ontroerde me dit beestje in levenden lijve te ontmoeten. Zeldzaam en bedreigd in zijn voorbestaan; slechts nog op enkele plekken in ons land te vinden en dan nog in lage aantallen.

Hij staat dan ook op de rode lijst en wordt bijv. in België als uitgestorven beschouwd. Komt verder in grote delen van Europa tot Azië voor, maar altijd in zeer kleine populaties. Mooi hè...

Zie dit dan: een Staartblauwtje. Ook een zeldzaamheid, maar zijn aanwezigheid breidt heel langzaam uit.

U zag het al natuurlijk: het Geelsprietdikkopje. Te herkennen aan de gele of lichte onderkant van de sprieten. Ontbreekt vrijwel geheel in gebieden met kleigrond en lijkt zich terug te trekken in een strook in het oosten van ons land en in Zuid-Limburg. Aldaar gezien.

Zit het schone niet in het gewone? Hier de Dagpauwoog, maar de combinatie met dat blad maakt het toch een leuk plaatje. Vind ik.

Amaai, ik wist even niet wat ik meemaakte. In Zuid-Limburg, langs de Geul, worden twee kleine weerschijnvlinders gespot. En ineens is het Geuldal gevuld met een horde verkijkende vlinderaars, die kijkers en telelens richten op twee onduidelijke fladderaars boven de boomtoppen. Ik hoorde dat dit voor sommige kijkers een hoogtepunt uit hun leven was en dat liet mij achter met grote vraagtekens.

Ze blijven toch akelig mooi, die Weidebeekjuffers. En ja, ook het mannetje (zoals deze) moet het doen met de naam juffer.

De Gehakkelde Aurelia. Tot voor een aantal jaren moest ik toch minstens naar de Ardennen om deze te zien. Nu zitten er soms twee of drie in eigen tuin.

Zagen we hierboven de weidebeekjuffer, dit is de Bosbeekjuffer. Makkelijk te herkennen aan de geheel zwarte vleugel. Deze is ook aanzienlijk schaarser en staat op de rode lijst. Hij is afhankelijk van natuurlijke, schone, langzaam stromende beken en kennelijk voldoet de Geul aan die eisen.

Ook weer zo'n mooie uit de omvangrijke familie van de blauwtjes: het Klaverblauwtje. Wordt in Nederland als verdwenen beschouwd; ik trof hem in de Eifel.

De Snorzweefvlieg. Leuke beesten, die zweefvliegen. Ik laat ze graag op mijn arm of hand zitten zodat ze mineralen kunnen bijtanken.

Ook weer een leukerd: het Tweekleurig Hooibeestje. Ook verdwenen vanuit Nederland, maar in de Eifel, op droge tot matig vochtige graslanden, nog wel te vinden.

Ook weer in de Eifel, een landje met veel Muggenorchis. Een orchideeënsoort die houdt van kalkrijke graslanden en veel zon. Overigens in Nederland ook goed te vinden. Pas thuis zie ik dat ik per ongeluk een insect scherp op de foto er gratig bij kreeg.

Dambordje. Een Duitser loopt langs waar wij deze soort staan te fotograferen. Ah, zegt hij, Schachbrett. Schaakbord? En wij leggen hem uit dat het voor ons toch echt een dambord heet. Maar als ik hem dat  duidelijk wil maken kom ik niet op het Duitse woord voor dammen en ik mompel iets over weisse und schwarze Scheiben. Das vergesse ich sofort, zegt de man terwijl hij me wantrouwend opneemt en verder loopt. Ich auch, piep ik nog.