Even iets moois nr. 583 - jong grut, Texel, en nog zo wat...

Afgelopen tijd bezocht ik diverse natuurgebieden, waaronder op Texel. Kortom, weer veel bij te praten. Eerst maar even de foto's van dit immer fraaie Waddeneiland.

Texel dus. De route aan de Waddenkant wordt de Vogelboulevard genoemd en die naam komt niet uit de lucht vallen. Deze Kluut wel.

Een Gele Kwikstaart, fanatiek zingend.

Ook fanatiek, maar dan anders: Kokmeeuwen, druk bezig met de volgende generatie.

Orchideeën, zomaar bloeiend in de bermen. Hier (waarschijnlijk) de Brede Orchis.

Kluten zijn er maar zat op het eiland. En terwijl de één een lunch probeert te scoren...

...heeft de ander oppasdienst. Nou ja, even een uiltje knappen kan best tussendoor. En altijd met  minstens één oog open.

Ik sta altijd een beetje verbaasd dat toeristen van hun fiets stappen om een schaap te fotograferen. Ik probeer even of ik er ook de lol van inzie en, eerlijk is eerlijk, best aardig toch.

Moeder Eider met een stoet jongen.

Altijd eerder een uitdaging dan een sport: het fotograferen van meeuwen vanaf de veerboot. Hier mik ik net op een Kokmeeuw als er plots een soortgenoot voorlangs komt zeilen.

Lijkt wel file vliegen. Vooraan een Kleine Mantelmeeuw, daarachter een kokmeeuw.

We verplaatsen ons naar de bossen rond de Utrechtse landgoederen. Een paar weken terug ontdekte ik een Zwarte Specht die zijn nest aan het uithakken was. Nu maar eens even poolshoogte nemen of het allemaal tot iets vruchtbaars heeft geleid. Nou, dat zeker. Ik parkeer mezelf een beetje verdekt onder de boom, want een foto van een voederende Zwarte Specht staat al jaren op mijn verlanglijstje. Ik verwacht er veel van, temeer daar een jong steeds even zijn kop buiten de holte steekt. Maar na anderhalf uur - ik heb het idee dat ik inmiddels een nekhernia begin te ontwikkelen - is er nog geen ouder verschenen. Dus ik neem mijn verlies en wandel weer verder, voorzichtig proberend mijn hoofd weer in een soort horizontale positie te krijgen. Dat is inmiddels gelukt.

Libellen kunnen ontaard mooi zijn. Dit is - u zag het al - de Bruine Korenbout.

Een Fuut met de kinderen in pyama. Net iets te ver om de details mooi te kunnen zien.

Even iets moois nr. 582 - Lentevreugd en gruttostress

En dan zijn we ineens weer 3 weken verder. Mooie dingen gezien vorige week. Ik bezocht het natuurpareltje Lentevreugd voor een onvervalste twitch, maar nam ook even poolshoogte bij de grutto's in de Eempolder.

Twitchen; dat is soortenjagen. Ik doe dat niet fanatiek, maar in dit geval gaf het mij een reden om nou toch echt eens te gaan kijken in het kleine natuurgebiedje Lentevreugd. Daar resideert al een week de uiterst zeldzame Roodkopklauwier, een vogel die we normaal in Spanje treffen. Het beestje bleek zich goed te laten zien al was dat wel op een afstand van minimaal 75 meter. Dankzij digitale technieken maakte ik er toch een bijna toonbaar plaatje van.

Lentevreugd kent op een paar hectaren meerdere biotopen en dat werkt als een magneet op een grote diversiteit aan vogels. Zoals deze Kneu. Hoewel zeer algemeen toch altijd wat schuw.

Op een stukje droog gras tref ik deze Graspieper. Overduidelijk aan het foerageren voor zijn jongen.

De Tjiftjaf was er ook, maar die vind je in elke tuin wel.

Ook de Groenling liet zich bewonderen. Hij zong fanatiek vanaf een takje.

Maar er was ook een stukje plasdras en daar trof ik deze Groenpootruiter. Het beestje valt totaal weg met zo'n achtergrond.

Zo'n Icarusblauwtje hoeft niet bang te zijn dat hij niet afsteekt. Zijn hemelsblauwe kleur maakt hem van verre zichtbaar. Opmerkelijk dat ze steeds vroeger te vinden zijn. Klimaat?

De Kleine Vuurvlinder. Nogal gesleten, afgevlogen en beschadigd. Verkeert waarschijnlijk in zijn nadagen. Geen ramp, want vanaf half juli vliegt er een tweede generatie.

Een Merelman hipt steeds dichter bij. Ik ga op mijn knieën zitten en maak dit portretje.

Na een ochtendje Lentevreugd reed ik in de middag naar de polders rond Eemnes. Een hotspot voor de Grutto. Ik hoopte jongen te zien. Die zag ik ook, maar terwijl ik ze wel op video had bleken de foto's onscherp. Hmmm.

Het harde tegenlicht maakt het gras en de kruiden heerlijk licht. Zo'n oranjebruine vogel steekt daar geweldig bij af.

Hier word ik nauwlettend in de gaten gehouden. Deze Grutto heeft zijn jongen in het wat hogere gras verstopt en hoopt dat ik opkras. Het overkwam me op wel drie, vier plekken.

Een Blauwe Reiger. Meestal sla ik die over qua foto, maar zo tussen het hoge gras maakt toch wel een apart plaatje.

Ah, een Kauw. Niet iedereen is een liefhebber van deze vogel, maar ik wel. Komt vooral door dat groengrijze oog: heb je daar een keer goed in gekeken, dan is de rest van je dag anders dan daarvoor.

Als gezegd houden Grutto's niet van menselijke aanwezigheid wanneer ze jongen hebben. Hier worden twee jonkies naar het hogere gras gedirigeerd, terwijl ik luidkeels, ja bijna agressief, wordt gemaand op te vertrekken. Op YouTube zal ik dat filmpje laten zien, maar dat moet ik nog monteren.

Even iets moois nr. 581 - bollenvelden en gele kwikstaart

Ik maakte de afgelopen week zo onwijs veel foto's - en allemaal het aanzien meer dan waard - dat het een wat uitgebreider blog wordt. Bovendien zó kleurrijk dat u beter de zonnebril erbij kunt pakken.

Kijk dat dan: een Landkaartje! Voor het allereerst in onze eigen tuin.

Ik werk alweer een paar jaar in de kop van Noord-Holland en weet zodoende waar het moois te vinden is. Zoals het natuurgebiedje Wildrijk bij Sintmaartenszee. Dat is in dit jaargetij bedekt met een tapijt van (wilde) hyacinten.

Leuk om weer eens te oefenen met het macro-objectief. Want ook de roze variant schreeuwt om aandacht.

In hetzelfde perceel vinden we ook een paar plakken Bosanemoon. Ook zeer fotogeniek.

Mooi, zo'n veldboeket van zachtroze en hard blauw.

Net onder Julianadorp vinden we een veld Blauwe Druifjes.

Van dichtbij ook erg fraai.

Toen ik afgelopen woensdag in het gebied arriveerde, hing er nog mist. In de verte zie je een eerste vlek zonlicht. Dat breidde zich snel uit, gelukkig.

Van dichtbij ook mooi natuurlijk: gele Tulpen.

In zo'n bollenveld ga ik altijd op zoek naar de eenling, of degene die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt.

Oerhollands natuurlijk: tulpenvelden, een bollenschuur en windmolens,

en dat in verschillende varianten.

In eerste instantie blijven de Gele Kwikken wat verlegen op afstand.

Maar ze laten hun schroom varen als ik op mijn knieën tussen de tulpenbedden zak en gebruik maak van hun natuurlijke nieuwsgierigheid.

De Gele Kwikstaart foerageert graag op tulpen. Want als de tulp open is dan trekt dat allerlei kleine vliegjes aan, een lekkernij voor de Gele Kwik.

Daarbij zingen ze het hoogste lied, in dit geval een heel eenvoudig wijsje. Geheel verKwikt ga ik op zoek naar het volgende moois.

Mooie zachte kleuren heeft zo'n Tulp in de knop.

Misschien ligt het aan mezelf, maar ik kan me niet herinneren de velden ooit zo kleurrijk te hebben gezien.

O ja, de Groenpootruiters trekken door. Mooie vogels, ruiters, en daarvan is de groenpoot een van de grotere.

Er loopt een Kluut door het laagstaande water. Om eens wat uit te proberen belicht ik de foto extreem over. High-key heet dat en dan is er behalve wit niet zo veel meer te zien. Maar bij een Kluut pakt dat wel aardig uit.

Ineens landt er een Lepelaar voor de hut. Heel even blijft hij in beeld, dan verdwijnt hij om een hoekje.

Koddig gezicht, zo'n Kuifeend recht van voren.

Ik ben geen fan van de Grauwe Gans en daarom snij ik zijn kop er gewoon af. Maar die jonkies zijn natuurlijk erg schattig.

Ook grappig: een Witte Kwikstaart staat op een zandplaatje te kijken naar een foeragerende bergeend.

Fraai gekleurde, grote eenden, die Bergeenden. Ze broeden in holen, dus overal waar konijnen zitten (zoals in de duinen) daar vind je ook de Bergeend.

Heel gewoon natuurlijk, zo'n Scholekster. Ik vind het plaatje wel leuk zo, met die bloemetjes er nog bij.

Zoals gezegd: de oogst van een dag of twee. Dan zijn we er maar weer doorheen en komt er ruimte voor nieuwe belevenissen.