Even iets moois nr. 581 - bollenvelden en gele kwikstaart

Ik maakte de afgelopen week zo onwijs veel foto's - en allemaal het aanzien meer dan waard - dat het een wat uitgebreider blog wordt. Bovendien zó kleurrijk dat u beter de zonnebril erbij kunt pakken.

Kijk dat dan: een Landkaartje! Voor het allereerst in onze eigen tuin.

Ik werk alweer een paar jaar in de kop van Noord-Holland en weet zodoende waar het moois te vinden is. Zoals het natuurgebiedje Wildrijk bij Sintmaartenszee. Dat is in dit jaargetij bedekt met een tapijt van (wilde) hyacinten.

Leuk om weer eens te oefenen met het macro-objectief. Want ook de roze variant schreeuwt om aandacht.

In hetzelfde perceel vinden we ook een paar plakken Bosanemoon. Ook zeer fotogeniek.

Mooi, zo'n veldboeket van zachtroze en hard blauw.

Net onder Julianadorp vinden we een veld Blauwe Druifjes.

Van dichtbij ook erg fraai.

Toen ik afgelopen woensdag in het gebied arriveerde, hing er nog mist. In de verte zie je een eerste vlek zonlicht. Dat breidde zich snel uit, gelukkig.

Van dichtbij ook mooi natuurlijk: gele Tulpen.

In zo'n bollenveld ga ik altijd op zoek naar de eenling, of degene die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt.

Oerhollands natuurlijk: tulpenvelden, een bollenschuur en windmolens,

en dat in verschillende varianten.

In eerste instantie blijven de Gele Kwikken wat verlegen op afstand.

Maar ze laten hun schroom varen als ik op mijn knieën tussen de tulpenbedden zak en gebruik maak van hun natuurlijke nieuwsgierigheid.

De Gele Kwikstaart foerageert graag op tulpen. Want als de tulp open is dan trekt dat allerlei kleine vliegjes aan, een lekkernij voor de Gele Kwik.

Daarbij zingen ze het hoogste lied, in dit geval een heel eenvoudig wijsje. Geheel verKwikt ga ik op zoek naar het volgende moois.

Mooie zachte kleuren heeft zo'n Tulp in de knop.

Misschien ligt het aan mezelf, maar ik kan me niet herinneren de velden ooit zo kleurrijk te hebben gezien.

O ja, de Groenpootruiters trekken door. Mooie vogels, ruiters, en daarvan is de groenpoot een van de grotere.

Er loopt een Kluut door het laagstaande water. Om eens wat uit te proberen belicht ik de foto extreem over. High-key heet dat en dan is er behalve wit niet zo veel meer te zien. Maar bij een Kluut pakt dat wel aardig uit.

Ineens landt er een Lepelaar voor de hut. Heel even blijft hij in beeld, dan verdwijnt hij om een hoekje.

Koddig gezicht, zo'n Kuifeend recht van voren.

Ik ben geen fan van de Grauwe Gans en daarom snij ik zijn kop er gewoon af. Maar die jonkies zijn natuurlijk erg schattig.

Ook grappig: een Witte Kwikstaart staat op een zandplaatje te kijken naar een foeragerende bergeend.

Fraai gekleurde, grote eenden, die Bergeenden. Ze broeden in holen, dus overal waar konijnen zitten (zoals in de duinen) daar vind je ook de Bergeend.

Heel gewoon natuurlijk, zo'n Scholekster. Ik vind het plaatje wel leuk zo, met die bloemetjes er nog bij.

Zoals gezegd: de oogst van een dag of twee. Dan zijn we er maar weer doorheen en komt er ruimte voor nieuwe belevenissen.

Even iets moois nr. 580 - van duinen en bollenvelden

Vorige week had ik te weinig foto's voor een blog; deze week teveel. We worstelen ons er maar doorheen. Het wordt in ieder geval een kleurige reis.

Zoals u weet (?) werk ik in de kop van Noord-Holland. Dankzij mijn pensioen slechts twee dagen, maar toch. Ik volg zodoende wekelijks de stand van de bollenvelden. Dat ging heel hard de laatste week.

Een rijk geurend veld met Hyacinten, in de buurt van Egmond.

Ergens tussen Schagen en Anna Paulowna treffen we dit geschakeerde kleurenpalet.

Er zijn dit jaar veel pinksterbloemen en dientengevolge ook veel Oranjetipjes.

Vanuit eigen tuin zie ik een niet zo bijzonder tafereel: twee knuffelende Houtduiven. Hoewel, bij nader inzien: de rechter duif (het vrouwtje) mist een oog! We nemen wel eens de natuur als voorbeeld bij allerlei wreedheden, maar dat een duif met één oog een menswaardig bestaan kan opbouwen is voor mij toch nieuw. En bemoedigend.

Bij Burgervlotbrug ligt het natuurgebiedje Wildrijk. Dat is dezer dagen bedekt met een tapijt van wilde Hyacinten. Een heel bijzonder gezicht waarvoor fotografen zomaar afreizen naar een soortgelijk bos onder Brussel. Dus vertel maar niet verder dat ze ook in eigen land prima aan hun plaatjes kunnen komen; het is er nu nog lekker rustig.

De blauwe Hyacint is weliswaar in de meerderheid, maar daardoor springt de roze variant er temeer uit.

Tulpen zijn soms zo fel gekleurd dat bijna een zonnebril nodig is.

Vanuit de lucht krijg je weer een heel andere kijk op de bollenvelden en valt vooral de structuur op. Dit is bij Schermerhorn. Op YouTube zal ik een filmpje plaatsen van meer drone-opnames. Zoek naar het kanaal 'Stam vliegt.'

Afgelopen vrijdag maakte ik een zeer lange wandeling door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Ik ging op zoek naar braamsluiper, gekraagde roodstaart, beflijster en nachtegaal, maar had ook oog voor de wat gewonere soorten. Zoals deze Grote Bonte Specht.

Of nóg gewoner: de Koolmees.

De AWD bieden een afwisselend landschap van kanalen, duinen, vlaktes en bos. Die variëteit staat garant voor een groot aantal vogelsoorten. Toen ik deze foto maakte meanderde het ver dragende geluid van een zingende, onzichtbare Grote Lijster door het gebied. Prachtig!

Op een uitstekende tak van een dode boom zingt een Boomleeuwerik zijn melancholieke wijsje.

Wacht even! Een Nachtegaal, en zelfs zichtbaar! Om ze te horen hoef je niet veel moeite te doen. In onze duingebieden (maar ook wel langs de grote rivieren of andere waterrijke streken met veel struikgewas) is zijn zang vanaf ongeveer nu goed aanwezig. Ze zingen zeer luid en ze gaan gerust tot in de nacht door. Zien is lastiger. Ze houden zich bij voorkeur op in dicht struikgewas en houden niet van bekijks. Dat ik een filmpje kon maken van een zingende zichtbare Nachtegaal is daarom best uitzonderlijk (zie YouTube; 'Stam vliegt'.)

Sinds een paar weken gearriveerd vanuit zuidelijker streken: de Fitis. Ziet er vrijwel hetzelfde uit als de Tjiftjaf, maar gelukkig door zijn zang goed te onderscheiden.

De vlinders zijn er ook weer sinds een paar weken. Waar dit vorig jaar nogal traag en stroef op gang kwam, daar barstte het dit voorjaar spontaan en overvloedig los. Dit is de Kleine Vuurvlinder, een algemene soort maar wel heel klein.

Even iets moois nr. 579 - Riet en moerassen

Ik heb altijd al een zwak voor de rietvogeltjes. Soms lastig te fotograferen, maar het helpt dat ze dezer dagen enthousiast zingen. Afgelopen week kwam ik op diverse plekken allerlei moois tegen. Kijk maar mee.

Ja natuurlijk, de Blauwborst. Laat zich vanaf eind maart tot minstens half april goed horen en zien. Voor elke fotograaf telkens weer de uitdaging om een nog mooier plaatje te maken dan vorig jaar.

Maar goed, deze mevrouw Rietgors mag er ook zijn. Elegant gestreept en in een verleidelijke pose een magneet voor de telelens.

Kijk nou, nog helemaal in winterse outfit: een Zwarte Ruiter. Hij gaat binnenkort ruien naar een inderdaad zwart pak, maar dan zal hij inmiddels wel vertrokken zijn naar zijn noordelijke broedgebied.

Hier een Blauwborst tussen de wilgenkatjes. Zijn zang begint vaak met een gepruttel alsof de startmotor amper wil aanslaan: prrrrrt-prrrrt-prrrt-prt maar dan volgt er een fraai en gevarieerd wijsje.

Hebbes! Een Snor is nog niet zo eenvoudig te fotograferen. Altijd in dicht riet en ik had hier de mazzel dat net op het goeie moment een aantal sprieten opzij woei. Zijn zang is een schier oneindig rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, waarbij je alleen van het aanhoren al een lichte kortademigheid voelt opkomen.

De Rietzanger is ook sinds ongeveer vorige week terug uit zijn zuidelijke overwinteringsgebied. Zijn schetterende zang is nu in elk strookje riet wel te horen.

Nou nou, dat ziet er niet heel vriendschappelijk uit. Fazantenhanen kunnen akelig gemeen vechten en vooral bij die rechtse zie je een duidelijke averij. Verder zijn de foto's met pal tegenlicht genomen. Daardoor steken ze mooi af tegen de achtergrond, maar je raakt ook veel kleur kwijt.

Mooi wel, zo'n Indische gans, maar het is natuurlijk niet meer dan een nakomeling van een ontsnapte of vrijgelaten volière-exemplaar. Niet al te serieus nemen dus.

Jahoor, de Grauwe Gans heeft alweer jongen. Lekker in de buurt van moeder soezen ze wat in het lekkere zonnetje.

In de Westbroekse Zodden was ik op zoek naar de roerdomp. Die hoorde ik wel, maar hij liet zich niet zien. Wel een interessant gebied, ook voor diverse roofvogels.